Nuh Nebi, buğday tenli ve iri yapılıydı.
Ve bedenen hazret-i Âdemi andırırdı.

Ä°ri gözlü ve güzel bir zat idi mükerrem.
Sakalları uzunca, geniş omuzluydu hem.

Gayet gadaplı olup, sabrı dahi çoktu pek.
Kavminin cefasına, dayandı sonuna dek.

Zahmet ve meÅŸakkatli geçerdi çoÄŸu vakti.
Buna raÄŸmen, Rabbine çok yapardı taati.

Yediyüz rekat namaz kılardı gün ve gece.
Asla ilgilenmezdi, dünya ile zerrece.

Bin senelik ömründe, etmedi bir ev talep.
Kıldan, siyah bir çadır içinde yaÅŸadı hep.

Eshabı bunu ona, sual etti bahusus:
(Ne için kendinize, bir ev yapmıyorsunuz?)

Buyurdu: (Bugün yarın, ölürüz pek yakında.
Ev yapmaya değer mi bu kısacık zamanda?

Bu dünya hayatımız, zaten kısa bir müddet.
Yapılacak tek iş var, o da Hakk'a ibadet.)

Bir gün de, kendisine ev yapardı kamıştan.
Dediler: (Yapsaydınız, bu evi keşke taştan.)

Buyurdu ki: (Yakında ölecek insan için,
Bu kadarı çok bile, hikmeti budur iÅŸin.)

Biri dahi sordu ki: (Kerpiç varken, acep siz,
Niçin kara çadırdan, ev bina edersiniz?)

Buyurdu ki: (Ölünce, bırakıp gideceÄŸim.
Daha kıymetlisine, niçin zahmet çekeyim?)

Vefatı yaklaşınca, Sam adlı evladını,
Çağırıp, yaptı ona en son nasihatını.

Buyurdu ki: (Evladım, ben artık ölüyorum.
Sana, iki nasihat bırakıp gidiyorum.

Birincisi ÅŸudur ki, ÅŸirk koÅŸma hiç Allah'a.
Yoktur bir insan için, bedbahtlık, bundan daha.

Öbürü, kibirdir ki, ÅŸeytanın sıfatıdır.
Bir zerre kibri olan, Cennetten mahrum kalır.)

Ülül'azm peygamberler içindedir kendisi.
Bu sebeple indallah, yüksektir derecesi.

Onun o kâfirlere, bir gadaplanmasıyle,
Hak teâlâ, yer ve gök, gadaplandı haliyle.

Hem öyle bir gadap ki, dinmedi uzun müddet.
Tek kâfir kalmayınca, ancak buldu sükunet.

Nuh aleyhisselamın, erince ömrü sona,
Cebrail'le Azrail, birlikte geldi ona.

Melek-ül mevt yaklaşıp, sual etti ilk sefer:
(Ey dünyada çok uzun ömür süren peygamber!

Bu kadar yaÅŸ yaÅŸadın, çok çalıştın, yoruldun.
Sen bu fani alemi, acaba nasıl buldun?)

Cevaben buyurdu ki: (Bu dünyayı, ÅŸimdi ben,
Sanki iki kapılı han gibi buldum aynen.

Birinden girmiÅŸ idim, öbüründen çıkarım.
Ve ancak içeride, çok az bir zaman kaldım.)

Sonra da Allah deyip, teslim etti ruhunu.
Beyt-i makdis içine, defnetti ehli onu.