Yusuf’u bulanlara dedi ki kardeÅŸleri:
(Bunu satın alın da, terk edin siz bu yeri.)

Ona da dediler ki ibranice olarak:
(Bizleri yalanlarsan, öldürürüz seni bak!)

Yusuf aleyhisselam, onların bu tehdidi,
Yüzünden sükut edip, hiçbir ÅŸey söylemedi

KardeÅŸleri, Yusuf'u, bizim kölemiz diye,
Satmak istediyse de o kervandakilere,

Onların paraları yoktu onu alacak.
Dediler: (Birkaç dirhem verebiliriz ancak.)

Peki deyip, onlardan birkaç dirhem aldılar.
Ve o kervancılara çok ucuza sattılar.

Zira maksat ve gaye, para deÄŸildi o an.
Uzaklaştırmak idi onu babalarından.

Velhasıl kervancılar, Yusuf'u da alarak,
Mısır'a ulaştılar oradan ayrılarak.

Para kazanmak için, yine o kervancılar,
Onu, satmak üzere pazara çıkardılar.

Onun güzelliÄŸini kim görse idi bir an,
Elinde olmaksızın, olurdu ona hayran.

Birçok kimse müÅŸteri olunca kendisine,
Yükseldi fiyatı da bu yüzden günden güne.

Bir maliye vekili var idi ki Mısır’da,
Aziz deniliyordu onlara o asırda.

Bu Aziz de, Yusuf'u gördü ve oldu hayran.
Onu, yüksek fiyatla satın aldı onlardan.

Hak teâlâ Yusuf’u sevdirdi o vekile.
Doldu Aziz’in kalbi, onun muhabbetiyle.

Hanımına getirip, dedi: (Buna iyi bak.
İlerde faydasına kavuşuruz muhakkak.)

Yani, iÅŸlerimizi belki ona veririz.
Yahut onu ilerde, bir evlat ediniriz.

O, evlat edinmeyi düÅŸünmüÅŸtü o zaman.
Çünkü yoktu çocuÄŸu hanımı Zeliha'dan.

Böylelikle hazret-i Yusuf’a, cenâb-ı Hak,
Rüya tabir ilmini öÄŸretti tam olarak.

Semavi kitapların manasını da yine,
Hak teâlâ, vahiyle öÄŸretti kendisine.

Beden bakımından da tam yetiştiği zaman,
Peygamberlik makamı olundu ona ihsan.

O zaman hem çok güzel, hem de gençti Zeliha.
Elinde olmaksızın meyletti kalbi ona.

Çünkü hazret-i Yusuf, bir hayli güzel idi.
Akıllara durgunluk verirdi güzelliÄŸi.

Hatta nur-u nübüvvet parlardı ki yüzünde,
Herkes hayran olurdu onu ilk gördüÄŸünde.

Zeliha da, bu yüzden onu hemen sevmiÅŸti.
Ve gayr-i ihtiyari ona gönül vermiÅŸti.

Ve onu, ne zaman ki sevmiÅŸ idi Zeliha,
Artık kendi beyine bakmaz oldu bir daha.

Hazret-i Yusuf için, her gün süsleniyordu.
Ve onu, kendisine celbetmek istiyordu.

Fakat o, hiç itibar etmezdi Zeliha'ya.
Zira Hak teâlâdan ederdi edep, hayâ.