Yusuf aleyhisselam, kardeÅŸi Bünyamin’i,
Odasına alarak, hoş eyledi kalbini.

Bünyamin, kendisini tanımadı ise de,
Ona, kanı kaynamış, sevmişti pek ziyade.

Hazret-i Yusuf ise, tanıdı Bünyamin'i.
Ama bir müddet için tanıtmadı kendini.

Onlar, birbirlerine bakarken hayran hayran,
Yusuf aleyhisselam sordu ki ona bir an:

(Ey Bünyamin, o ölen kardeÅŸinin yerine,
Benim kardeş olmamı ister misin kendine?)

Bünyamin çok sevinip, dedi: (Elbet isterim.
Senin gibi kardeÅŸi kim istemez efendim.

Ve lakin senin baban, benim babam deÄŸil ki.
Hem de seni, dünyaya annem getirmedi ki.)

Bünyamin'in sözleri, çok tesir etti ona.
AÄŸlayarak sarıldı Bünyamin'in boynuna.

Artık gizleyemedi hakiki künyesini.
(Ben Yusuf'um!) diyerek, tanıttı kendisini.

DiÄŸer kardeÅŸlerini kastedip sonra hemen,
Buyurdu ki: (Onların, bize daha evvelden,

Yaptıkları ÅŸey için, hiç mahzun olma sakın.
Çünkü bize ihsanı, pek çok oldu Allah’ın.

Bizi helak olmaktan kurtarıp cenâb-ı Hak,
Sonra birbirimize kavuÅŸturdu iÅŸte bak.)

Çünkü Yusuf Peygamber, diÄŸer kardeÅŸlerini,
AffetmiÅŸti tamamen o eski iÅŸlerini.

Kalbinde, onlar için hiçbir kötü düÅŸünce,
Ä°ntikam alma gibi bir ÅŸey yoktu zerrece.

KardeÅŸi Bünyamin'in kalbinin de tamamen,
Tertemiz olmasını isterdi böyle aynen.

Ve tembih eyledi ki kardeÅŸi Bünyamin'e:
(Sakın bu halimizi, açma diÄŸerlerine.)

Bünyamin peki deyip, arz etti ki ardından:
(Gitmek istemiyorum ama senin yanından.)

Yusuf aleyhisselam buyurdu: (Ä°yi ama,
Babamız zaten üzgün benim ayrılığıma.

Sen dahi hiç sebepsiz dönmezsen eÄŸer geri,
Dayanılmaz hal alır babamızın kederi.

Evet, senin gitmeni ben de istemiyorum.
Ama buna bir çare, yol bulalım diyorum.)

Bünyamin sevindi ve verdi ki ÅŸöyle cevap:
(Bu iÅŸte karar senin, istediÄŸin gibi yap.)

Sonra Yusuf Nebi'ye geldi vahy-i ilahi.
ÖÄŸrendi böylelikle çaresini o dahi.

Åžöyle ki, o zamanlar, Ä°brahim Peygamberin,
Dininde, çalınsaydı bir malı bir kimsenin,

Ve çalınan o malı, o malın sahibi de,
EÄŸer yakalasaydı hırsızın üzerinde,

Hırsızın hürriyeti elinden alınarak,
Ona esir olurdu, derhal ceza olarak.

Bunu, Yusuf Peygamber vahiyle öÄŸrenince,
Bünyamin'in yüküne, tas koydurdu gizlice.

Tas, Mısır Melikine ait olup hem dahi,
Som altından yapılmış, kıymetliydi bir hayli.