Beni Ä°srail için gelen en son Nebi’dir.
Yeni bir din getiren ülül’azm Peygamberdir.

Sair Nebi’ler gibi, insan idi o dahi.
Babasız halkeyledi Rabbimiz kendisini.

O, Kudüs'te dünyaya teÅŸrif eylemiÅŸti ilk.
Sonra, otuz yaşında verildi peygamberlik.

Hak teâlâ Ä°ncil’i indirdi kendisine.
Çağırdı gece gündüz halkı kendi dinine.

Rabbimiz, üç yıl sonra, onu yerden alarak,
Çıkardı gök yüzüne, hem de diri olarak.

Kıyamet yaklaşınca, Rabbimiz onu yine,
Ä°ndirecek Åžam'daki Ümeyye camiine.

Daha sonra evlenip, çocukları olacak.
Mehdi ile buluşup, kırk sene yaşayacak.

Sonra vefat ederek gidecek ahirete.
Defni dahi olacak Hücre-i saadete.

Annesi Meryem hatun, çok mübarek bir kadın.
O idi en iyisi dünya hatunlarının.

Babası İmran olup, Hunne idi annesi.
ÇocuÄŸu olmuyordu Hunne'nin önceleri.

Bir kuÅŸ gördü, oynardı kendi yavrularıyle.
Ä°mrenip, çok istedi çocuÄŸum olsa diye.

Dedi: (Bana bir çocuk verirsen ey Allah’ım!
Onu, Beytül makdis'e hizmetçi yapacağım.)

Zira böyle bir âdet var idi o zamanlar.
Çok sevap kazanırdı böyle nezir yapanlar.

Lakin yalnız oğlanlar hizmete verilirdi.
Hem de, çocuk doÄŸunca bu nezir edilirdi.

O, bu nezri yapınca, bir yıl geçti aradan.
Ona, bir kız evladı ihsan etti Yaradan.

Lakin oÄŸlan çocuÄŸu o ümit ediyordu.
Åžükredip, bu kızına Meryem adını koydu.

Dedi ki: (Kızım oldu ya Rabbi, ne yapayım.
Bunu kabul eyle ki, nezrimden kurtulayım.)

Sonra kızı Meryem’i kucağına alarak,
Onu, beytül makdis'e götürdü ilk olarak.

Orada olanlara anlatıp vaziyeti,
Dedi: (Bunun, bu beyte dokunur çok hizmeti.

Bir kız çocuk ise de gerçi bu gördüÄŸünüz,
Ben onu adamıştım doÄŸmadan önce henüz.)

Sonra, kızı Meryem’i teslim edip oraya,
Dedi ki: (Alın bunu, bu, adaktır buraya.)

Kabul edip, sonra da düÅŸündüler ki çoÄŸu:
Kimin himayesine verelim bu çocuÄŸu?

Lakin beytin imamı, Zekeriya Nebi’ydi.
Ayrıca da Meryem'in teyzesinin beyiydi.

Dedi: (Benim, bununla akrabalığım vardır.
Zira bunun teyzesi, benim nikahımdadır.

Daha çok münasiptir onu bana vermeniz.
Ona iyi bakarım, olmasın hiç ÅŸüpheniz.)

Lakin can atıyordu herkes onu almağa.
Dediler: (Öyle ise, gidelim bir ırmaÄŸa.

Herkes Tevrat yazdığı kalemi suya atsın.
Kiminki batmaz ise, bu çocuÄŸu o alsın.)

Zekeriya Nebi’nin batmayınca kalemi
Ona teslim ettiler bakmak için Meryem’i.