Bir gün Ä°sa Nebi’ye gelerek havariler,
(Dua et, gökten bize sofra insin) dediler.

Hiç de Ä°sa Nebi'ye hoÅŸ gelmedi bu fakat,
Buyurdu ki: (Bu iÅŸte, nedir gaye ve maksat?

Åžüphe mi edersiniz Allah’ın kudretinden?
DeÄŸilse, niçin bunu istersiniz siz benden?)

Dediler ki: (Allah’a ve sana inandık biz.
Lakin istiyoruz ki, artsın bu yakinimiz.)

Ä°sa aleyhisselam, iki rekat bir namaz,
Kılıp kalktı ayaÄŸa, saf saf oldu cümle nas.

Ayakta el baÄŸlayıp, başını eÄŸdi öne.
Sonra da, aÄŸlayarak dua etti Rabbine.

Dedi: (Ya Rab, bir sofra indir de gökten bize,
Peygamber olduÄŸuma olsun açık mucize.)

Kendisine bir vahiy geldi ki Rabbimizden:
(Ya İsa, bu sofrayı indiririm size ben.

Lakin biri, nankörlük ederse bu sofraya,
Uğratırım ben onu şiddetli bir belaya.)

O anda gördüler ki, bulutlar arasından,
Bir sofra iniverdi önlerine semadan.

Lakin İsa Peygamber, devamlı ağlıyordu.
Rabbine dua edip, ÅŸöyle yalvarıyordu:

(Beni, buna ÅŸükreden kullardan eyle ya Rab!
Rahmet kıl bu sofrayı, kılma ceza ve azap.)

Sofranın, misk-i amber misali kokuları,
Yayılıp, mest eyledi orada olanları.

Ä°sa Nebi, sofraya bizzat teÅŸrif ederek,
Kaldırdı örtüsünü Besmele söyleyerek.

Baktılar, var sofrada kızarmış yedi balık.
Öyle ki, hiç birinde yok idi pul ve kılçık.

Ayrıca, yedi piÅŸmiÅŸ, taze sıcak çörekler.
Bir yanda tuz ve sirke, öbür yanda meyveler.

Ä°sa aleyhisselam, fakir, hasta ve sakat,
Kim varsa, o sofraya davet etti o saat.

Buyurdu ki: (Bu rızık, lutfüdür Rabbimizin.
Yiyiniz, size ÅŸifa, beladır gayri için.)

Binüçyüz kiÅŸi gelip, yediler fazla fazla.
Yine de bir azalma olmadı onda asla.

Bu bereket sofrası, doyunca herkes yine,
Gözlerinin önünde yükseldi gökyüzüne.

O sofra, gün aşırı, kuÅŸluk vakti gelirdi.
ÖÄŸle üzeri tekrar, semaya çekilirdi.

Hem de o, yükselirken yer yüzünden göklere,
Onun gölgesi dahi, düÅŸerdi hatta yere.

Onun bereketiyle, ÅŸifa buldu çok hasta.
Fakirler zengin olup, kavuÅŸtular rahata.

Sonradan kadın erkek, zengin fakir, hür köle,
Tam kırk gün, bu sofradan yediler böylelikle.

Sonra bir vahiy geldi Allahü teâlâdan:
(SaÄŸlamlarla zenginler yemesin bu sofradan.)

Bundan sonra bazısı, başladılar isyana.
Ve arka çevirdiler bu ilahi ihsana.

Hatta alay ederek, dediler ki: (Bunu siz,
Gerçekten hak nesne mi telakki edersiniz?)

Küfran-ı nimet eden o nasipsiz kiÅŸiler,
Bir anda, birer domuz ÅŸekline dönüÅŸtüler.

Ve üç günün sonunda, hepsi de oldu helak.
Verdi cezalarını onların cenâb-ı Hak.