Bir gün Abdülmuttalip, rüya gördü bir gece.
Bir kimse gelip onu, ikaz etti ÅŸöylece:

(Kalk ey Abdülmuttalip, kaz zemzem kuyusunu!)
Aynı kiÅŸi, üç gece tekrar etti hep bunu.

Dördüncü gece dahi söyleyince bunu hem,
Ona, Abdülmuttalip sordu ki: (Nedir zemzem?)

Dedi: (O, bir sudur ki, bahÅŸetti Hak teâlâ.
Dibine eriÅŸilmez, eksilmez suyu asla.

Dünyanın dört ucundan, hacılar gelse ÅŸayet,
O, binlerce hacıya yine eder kifayet.

Susuzları kandırır, aç olanı doyurur.
Hatta hasta olanlar içseler, ÅŸifa olur.)

Sordu Abdülmuttalip: (Nerdedir o su ÅŸu an?)
O kimse tarif edip, gaib oldu ortadan.

Uykusundan uyanıp, o gün sabah olunca,
O yere gitti hemen, oÄŸlu ile doÄŸruca.

Tarif edilen yeri kazmaya başladılar.
Biraz sonra, kuyunun aÄŸzı oldu aÅŸikâr.

Kureyşliler onları ediyorlardı takip.
O zaman dediler ki: (Bak ey Abdülmuttalip!

Babamız Ä°smail’in kuyusu bu Vallahi.
Ortak eylemelisin bu iÅŸe bizi dahi.)

Lakin Abdülmuttalip, derhal karşı çıkarak,
Dedi ki: (Bunu bana bahÅŸetti cenâb-ı Hak.)

O zaman KureyÅŸliler, Onu tehdit ettiler.
(Sen baÅŸa çıkamazsın bizim ile) dediler.

(Tek oÄŸlundan baÅŸkaca, bir kimsen yoktur senin.
Bize karşı çıkmaya, kâfi gelmez kuvvetin.)

O an Abdülmuttalip, içi çok burkularak,
Åžöyle dua eyledi Rabbine yalvararak:

(Ya Rab, bana on oÄŸul edersen eÄŸer ihsan,
Onların birisini, ederim sana kurban.)

Ve sonra düÅŸündü ki: Yalnızım oÄŸlum ile.
AnlaÅŸmaya gideyim ben bu KureyÅŸlilerle.

Kazmayı bırakarak, dedi: (Ey Kureyş halkı!
Hakeme gidelim ki, bu işte kimdir haklı?)

Onlar dahi bu hakem fikrinde anlaştılar.
Åžam’da bir kâhin vardı, hemen yola çıktılar.

Kervan sıcak çöllerde giderken yolda fakat,
Susuzluktan kimsede kalmadı güç ve takat.

Öyle bunaldılar ki susuzluktan cümlesi,
Artık bir damla suya, can atar oldu hepsi.

Lakin çöl ortasında, imkansızdı su bulmak.
Hayattan ümidini kesmiÅŸ idi cümle halk.

Lakin Abdülmuttalip, etrafta su ararken,
Devesinin ayağı bir taşa değdi birden.

TaÅŸ yerinden oynayıp, su çıktı birden bire.
Yolcular çok sevinip, koÅŸuÅŸtular o yere.

Kana kana su içip, buldular yeni hayat.
Ona karşı, çok mahcup oldular hepsi fakat.

Dediler: (Bizim sana, sözümüz yoktur artık.
Elbette o kuyuyu, senin kazman muvafık.

Bu hususta, hepimiz sana hak veriyoruz.
Kâhine gitmeye de lüzum yok, dönüyoruz.)

O gün Abdülmuttalip, o Nur’un hürmetine,
Erdi zemzem suyunu çıkarma ÅŸerefine.