Bir vahiy gelmiÅŸti ki hazret-i Peygambere:
(Davet et insanları Ä°slam’a aÅŸikâre!)

O günden itibaren, Allah’ın Sevgilisi,
Dine, açık olarak davet etti herkesi.

Çıkıp safa dağına, seslendi ki bu kere:
(Ey Kureyş insanları, toplanınız bir yere!)

İnsanlar toplanınca, seslendi ki: (Ey kavmim!
Yalan söylediÄŸimi duydunuz mu hiç benim?)

Hep birden dediler ki: (Duymadık hiçbir zaman.
Sen emin bir kişisin, uzaksın her yalandan.)

Buyurdu: (Ey insanlar, hamd olsun Rabbimize.
Ki, Peygamber eyleyip, gönderdi beni size.

O Allah ki, yerlerin göklerin sahibidir.
O Allah ki, her ÅŸeyin malikidir ve birdir.

Rab yoktur Ondan baÅŸka, ibadete müstehak.
Her canlıyı yaratan, öldüren Odur ancak.)

Ebu Leheb, hiddetle bağırdı o Servere:
(Bizi, bunun için mi topladın sen bu yere?)

Ve hemen cemaate döndürerek yüzünü,
Dedi: (Bu divanedir, dinlemeyin sözünü.)

Oraya toplananlar, duyunca bunu ondan,
Hiç iman etmeksizin, ayrıldılar oradan.

Sonradan birer birer artınca Müslümanlar,
Bir araya geldiler hemen inanmayanlar.

Gelip Ebu Talib’e dediler: (Sen bilirsin.
Sen, sevip saydığımız kişilerden birisin.

Gözetiriz rızanı bizler her hal-ü kârda.
Lakin senin yeÄŸenin, bak neyler bu arada?

Aba-ü ecdadının dinini terk ederek,
Yeni din ihdas etti Peygamberim diyerek.

Senin ikazlarınla vazgeçmezse O eÄŸer,
Biz hakkından geliriz düÅŸünüp bir çareler.

Aksi halde, Mekke’de ya O olur, ya da biz.
Onun bu işlerine kalmadı takatimiz.)

Ebu Talip, ısrarla koruyordu Resulü.
Onun üzülmesine yoktu hiç tahammülü.

O üzülmesin diye, sakladı bunu Ondan.
Yatıştırıp gönderdi, kâfirleri yanından.

Lakin bir müddet sonra, geldiler ona yine.
Dediler: (Bir ÅŸey söyle artık ÅŸu yeÄŸenine.

Yoksa, çarpışacağız ÅŸu andan itibaren.)
Ebu Talip üzülüp, Resule geldi hemen.

Başını öne eÄŸip, dedi: (Kuzum, dikkat et!
Kureyş, senin hakkında ediyorlar şikayet.

Sana düÅŸman oldular bu günden sonra artık.
Akraba arasında, kötü ÅŸeydir düÅŸmanlık.)

Buyurdu ki: (Ey amcam, eÄŸer ki o kimseler,
SaÄŸ elime GüneÅŸi, sola Ay’ı verseler.

Vazgeçmem, çalışırım elimden ne gelirse.
Hatta canımı bile veririm gerekirse.)

Bu sözleri söyleyip, hızla kalktı yerinden.
Mübarek gözlerine yaÅŸ doldu kederinden.

Anladı Ebu Talip Resulü üzdüÄŸünü.
PiÅŸman olup, hemence geri aldı sözünü.

Dedi ki: (Sen devam et, asla korkma kimseden.
Hep himaye ederim, hayatta oldukça ben.)