Bir gün Resul-i ekrem, çıktı Safa dağına.
Çağırdı gür bir sesle kavmini etrafına.

Zira emir almıştı Allahü teâlâdan.
Dinini tebliÄŸ için, çalışırdı durmadan.

Buyurdu ki: (Yanıma toplanın ey insanlar!
Zira size diyecek mühim bir haberim var.)

Bu davet üzerine, kabileler koÅŸarak,
Bir anda toplandılar hayretle konuşarak.

Derlerdi ki: (El-Emin çağırıyor bizleri.
Bakalım ki ne imiÅŸ bize mühim haberi?)

Hepsi tamam olunca, buyurdu: (Ey insanlar!
Desem ki, ÅŸu tepenin arkasında düÅŸman var.

Hücuma geçecekler falan yerden bu gece.
Siz inanır mısınız bu sözüme hemence?)

Hep birden dediler ki: (İnanırız muhakkak.
Çünkü sen, çok eminsin, yalan yok sende elhak.)

Resulullah devamla buyurdu: (Öyle ise,
Mühim bir hakikati söyleyeyim ben size.

Bir tek ilah vardır ki ibadete müstehak.
O hakiki Allah’a yoktur ÅŸerik ve ortak.

Ben dahi o Allah’ın size Peygamberiyim.
Bana iman edin ki, ben yalandan beriyim.)

Dinleyenler içinde, amcası Ebu Leheb,
Dedi: (Bunun için mi çağırdın bizleri hep?)

Sonra bir taÅŸ fırlattı Allah’ın Habibine.
Kimse iman etmeden, dağıldılar hep yine.

Bir gün de, Beytullahta, o KureyÅŸ kâfirleri,
Kötülüyorlar idi Sevgili Peygamberi.

Derlerdi: (Muhammed’e tahammül ettiÄŸimiz,
Gibi, hiçbir insana sabır göstermedik biz.

Bize, sefihsiniz der ve bizi tahkir eder,
Putları kötüleyip, dinimize bâtıl der.

Bizi, birbirimizden ayırır da, biz yine,
Hiçbir ÅŸey söylemeyiz bu babta kendisine.)

Onlar bu sözde iken, Resul de o tarafa,
Teşrif edip, başladı Beytullahı tavafa.

Az sonra, kâfirlerin yanından geçer iken,
Çok ağır hakaretler ettiler Ona birden.

Ä°kinci tavafta da, önlerine gelince,
Daha çok hakaretler eylediler bir nice.

Allah’ın Sevgilisi, o an gadaplanarak,
Şunları buyurdular, onlara sert bakarak:

(Ey KureyÅŸ, yemin ile söylerim ki ben ÅŸu an,
Bir gün olacaksınız herbiriniz periÅŸan!)

Sonra geri dönerek, baÅŸladı yürümeye.
Kâfirler baÅŸladılar korkudan titremeye.

Hatta aktı kanları sonra bedenlerinden.
Pek çok piÅŸman oldular Ona dediklerinden.

Hepsi, Resulullahın arkasından giderek,
Yalvardılar (Biz ettik, sen eyleme) diyerek.

En çok da Ebu Cehil Ona yalvarıyordu.
Ardından köle gibi gidip ÅŸöyle diyordu:

(Sen, hiç meçhul birisi deÄŸilsin ya Muhammed!
Ä°stediÄŸin ÅŸekilde ibadete devam et.)