Peygamber efendimiz, o günlerde bir gece,
Allahü teâlâya dua etti ÅŸöylece:

(Ya Rabbi, bir kiÅŸiyle kuvvetlendir bu dini.
Vesile kıl bu işe, şu zatlardan birini.

Ömer ibnil Hattab’la, yahut Amr bin HiÅŸam’la,
Bu İslam aziz olup, yayılsın ihtişamla.)

Ertesi gün Ebu Cehl, yani Amr ibni HiÅŸam,
KureyÅŸ kâfirlerini toplayarak bir akÅŸam,

Resulün aleyhinde bir konuÅŸma yaparak,
Onu öldürmek için kışkırttı son olarak.

Dedi ki: (Abdullah’ın yetimi, aramızdan,
Çıkarak, dinimizi kötülüyor durmadan.

Hatta aÅŸağılar da, bütün putlarımızı,
Onun bu davranışı, sıkmaz mı canınızı?

Diyor ki: Ecdadınız, Cehenneme gitti hep.
Siz dahi Cehenneme gidersiniz nihayet.

Ä°ÅŸte ben, bu gün size derim ki açık açık,
Onu öldürmedikçe, huzur yok bize artık.

Bu iÅŸi becerene, yüz deve, ikiyüz at,
Ve sayısız altınlar vereceÄŸim mükafat.)

Hemen hazret-i Ömer ayaÄŸa fırlayarak,
Dedi ki: (HattaboÄŸlu becerir bunu ancak!)

Onun bu cevabını iyi karşıladılar.
(Haydi, görelim seni!) deyip alkışladılar.

Kabarmıştı o anda cahiliyet damarı.
Bu iÅŸi yapmak için, çıktı hemen dışarı.

Allah’ın Habibini öldürmek maksadıyla,
Kılıcını alarak, pür hiddet çıktı yola.

Nuaym bin Abdullah da geliyordu ilerden.
Onu böyle görünce, merakla sordu hemen.

Dedi: (Ey HattaboÄŸlu, bu ÅŸiddet, bu hiddetle,
Nereye gidiyorsun, ne maksat ve niyetle?)

Dedi ki: (Aramıza tefrikayı getiren,
Putları kötüleyip, bizlere ahmak diyen,

Muhammed’in katline giderim bir an önce.
Bu ayrılık iÅŸine son vereyim böylece.)

Nuaym dedi: (Ya Ömer, güç bir iÅŸe gidersin.
Sen, Onu öldürmeye nasıl cüret edersin?

Zira çok seviyorlar Onu, iman edenler.
Bir pervane misali, etrafında dönerler.

Zarar gelmesin diye, Onun tek bir kılına,
Et'ten duvar örmüÅŸler adeta etrafına.

Hem sonra gelsen bile bu iÅŸin üstesinden,
Nasıl kurtulacaksın Haşimiler elinden?)

Kızdı hazret-i Ömer onun bu sözlerine.
Kılıcını sıyırıp, yürüdü üzerine.

Dedi: (Yoksa sen de mi onlardansın ya Nuaym?
EÄŸer bu doÄŸru ise, senin de iÅŸin tamam.

Önce senin iÅŸini bitireyim!) dedi ve,
Kılıcını kaldırıp, kastetti öldürmeye.

Onu böyle görünce, Nuaym fena korkarak,
Arz etti ki: (Ya Ömer, sen ÅŸimdi beni bırak.

Müslüman olmuÅŸlardır eniÅŸten, kız kardeÅŸin.
Daha mühim deÄŸil mi, bu haber senin için?)