Mekke’deki müÅŸrikler, Resulden çok mucize,
Görseler de, imana gelmiyordu hiç kimse.
Hatta Müslümanlara eza ve iÅŸkenceler,
Yaparlardı ki, buna üzüldü Hayr-ül beÅŸer.
Bir gün düÅŸündüler ki: (Bir gideyim Taif’e.
Belki kabul ederler Ä°slam’ı o taife.)
Ve Zeyd bin Harise’yi yanlarına aldılar.
Mekke yakınındaki o diyara vardılar.
Orada Abd-i Yalil, Habib ve Mes’ud diye,
Oranın eÅŸrafından rastladı üç kimseye.
Onlarla konuÅŸarak Ä°slam’a etti davet.
Lakin onlar, Resule ettiler çok hakaret.
Dediler -hâÅŸâ- (Allah, Peygamber gönderecek,
Senden başka birini bulamadı mı acep?
Senin bu söylediÄŸin ÅŸeyleri, kendi kavmin,
Kabul etmediler de, ÅŸimdi bize mi geldin?
Buraya gelmek için, izin aldın mı bizden?
Çabuk terk et burayı, git bizim ülkemizden!)
Peygamber efendimiz, bir cevap vermeyerek,
Onların yanlarından ayrıldı üzülerek.
Gitti mahzun bir halde Sakif kabilesine.
Ve anlattı Ä°slam’ı o yer ahalisine.
Bir ay, o insanları Ä°slam’a etti davet.
Ve lakin tek bir kiÅŸi eylemedi icabet.
Hem istihza ettiler, hatta yuhaladılar.
Gençleri toplayarak, Onu taÅŸa tuttular.
Hazret-i Zeyd, Resule siper etti kendini.
Korudu o taÅŸlardan Allah’ın Habibini.
Resulün etrafında pervane dönüyordu.
Ona zarar gelmesin diye çırpınıyordu.
TaÅŸlar, hazret-i Zeyd’in başına, ayağına,
Geliyordu, lakin o, aldırmıyordu buna.
O, hep Resulullahı yalnız düÅŸünüyordu.
(Canım, Onun uğruna feda olsun!) diyordu.
Vücuduna, peÅŸ peÅŸe gelen taÅŸlardan sebep,
Zeyd’in bütün bedeni, kan içinde kaldı hep.
O zalimlere karşı, avazı çıktığınca,
Bağırıyor idi ki bu arada ayrıca:
(Yapmayın, taş atmayın, Resulullahtır bu zat!
Sizi, Ä°slam dinine davete geldi bizzat.
Parça parça edin de siz beni ey insanlar!
Lakin Resulullaha vermeyin asla zarar.)
Buna raÄŸmen o taÅŸlar, aÅŸarak Zeyd’i dahi,
Resulün vücuduna eriÅŸirdi nihai.
Mübarek ayakları kan içinde kalarak,
Ayrıldılar oradan gayet mahzun olarak.
Ä°leride bir baÄŸda, oturup dinlendiler.
Sonra yaralarını, kanlarını sildiler.
Ve Resul, namaz kıldı orada iki rekat.
El kaldırıp, Rabbine eyledi münacaat.
O bağ, Utbe ve Şeybe adlı iki kardeşin,
Olup, vakıf idiler içyüzüne bu iÅŸin.
Yani Resulullahın başına gelenleri,
GörmüÅŸtü ikisi de, hem de başından beri.
|
