AiÅŸe-i Sıddıka radıyallahü anha.
Bir ÅŸeyi merak edip, geldi Resulullaha.

Åžöyle sual etti ki: (Ey Allah’ın Habibi!
Hiç Uhud’da çektiÄŸin sıkıntı, elem gibi,

Üzüntü ve kederin oldu mu baÅŸka günler?
Zira küffâr, Uhud’da amcanı öldürdüler.

Mübarek iki diÅŸin kırıldı hatta o gün,
O günden sıkıntılı olmuÅŸ muydu bir günün?)

Resulullah, cevaben buyurdu: Ya AiÅŸe!
Hakikaten Uhud’da oldu büyük endiÅŸe.

Buna rağmen, bunlardan daha acı olan var.
Uhud'dan ÅŸiddetliydi Akabe’de olanlar.

KureyÅŸten bir gruba gitmiÅŸ idim bir ara.
Peygamber olduÄŸumu söylemiÅŸtim onlara.

Ümidim ÅŸöyleydi ki, inanıp sözlerime,
Hemen iman ederler, benim nübüvvetime.

Lakin kabul etmeyip, ezaya başladılar.
Kötü ÅŸeyler söyleyip, üstelik taÅŸladılar.

Ayaklarıma kadar, uzanıp aktı kanım.
O gün kime gittimse, hakarete uÄŸradım.

Namaz kılıyordum ki, bir gün de Beytullahta,
Melun Ebu Cehil de bulunurdu orada.

Başkaları da gelip, yanına oturdular.
Bana, hakaret yollu laflar edip durdular.

O sırada bir kimse, bir deve işkembesi,
Oraya bırakarak, geri gitti kendisi.

Ebu Cehil, eliyle o ÅŸeyi göstererek,
Orada olanlara ÅŸöyle dedi gülerek:

(Şu kanlı işkembeyi, kim alıp da o yerden,
Koyar başı üstüne, Muhammed secdedeyken?)

Onların arasında, Ukbe bin Ebi Muayt,
Onun dediği şeyi, yaptı bana o bedbaht.

Bir müddet kalkamadım bu sebeple secdeden.
Onlar ise, öyle çok zevk aldı ki bu ÅŸeyden,

Kahkahalar atarak, bir hayli gülüÅŸtüler.
Öyle ki, birbirleri üzerine düÅŸtüler.

Birisi, Fatıma’ya haber vermiÅŸ o ara.
O gelip, o pis şeyi alıp attı kenara.

Bütün bunlara raÄŸmen, dedim ki: (Ya ilahi!
HoÅŸtur senden ötürü bu hakaretler dahi.

Ve lakin hakikati bilmiyor bu kimseler.
Bilseler yapmazlardı, onlara hidayet ver.)

O anda geldi bana, Cibril aleyhisselam.
Dedi ki: Hak teâlâ, eyledi sana selam.

Buyurdu ki: (Ben Ona gönderdim ki bir melek,
Habibim ne dilerse, yerine getirecek.)

Sonra geldi o melek, dedi ki: (Emret bana.
Ben müvekkel meleÄŸim, Mekke’nin daÄŸlarına.

İster bitiştireyim, arasını dağların.
Kahrolsun her birisi, Mekke’de olanların.)

Dedim ki: (Hayır hayır, onları etme helak.
Zira ben, âlemlere geldim rahmet olarak.

Mümkündür ki, onların neslinden çok kimseler,
Gelir ve onlar bana, halis iman ederler.)