Lihyanoğullarının hiylesine uğrayan,
Sahabeden sekizi, ÅŸehid oldular o an.

Hubeyb bin Adiy ile, bir de Zeyd bin Desinne,
Ä°kisi esir düÅŸtü, müÅŸriklerin eline.

Resulullah onları, dini öÄŸretmek için,
LihyanoÄŸullarına göndermiÅŸti ve lakin,

Ä°hanet eylediler kâfirler pusu kurup.
Saldırdılar bunlara, kalabalık bir grup.

Ä°kiyüz kiÅŸi olup, hepsi okçu idiler.
Müminlere seslenip, (Teslim olun!) dediler.

On sahabi dedi ki: (Hiç teslim olmayız biz.
Gelin de dövüÅŸelim, varsa cesaretiniz.)

Arslan gibi dövüÅŸüp, ÅŸehid oldu sekizi.
Nihayet esir düÅŸtü, geri kalan ikisi.

Bunlar düÅŸündüler ki: O Resul-i kibriya,
Bizi, vazife ile göndermiÅŸti buraya.

Bir miktar sabredelim ikimiz bunun için.
Belki imkan buluruz, icrasına bu işin.

Mekke’ye götürdüler bunları o hainler.
Çok sevindi bu iÅŸe, Mekke’deki kâfirler.

İntikam hırsı ile yanıyorlardı zira.
Hepsi diÅŸ biliyordu, bütün Müslümanlara.

Bedir ile Uhud’da, yakın akrabaları,
Ölenler, fırsat bilip satın aldı onları.

Maksat, bu ikisini öldürüp bir an önce.
O intikamlarını almak idi böylece.

Lakin haram aylarda bulunuyorlardı tam.
O aylarda savaÅŸmaz, öldürmezlerdi adam.

Bekleyip, haram aylar tamamen geçsin diye,
Hapsettiler onları, ayrı birer hücreye.

Nihayet günler geçti ve çıktı haram aylar.
O iki sahabiyi, hücrelerden aldılar.

Ve iki darağacı kurdular bir meydanda.
MüÅŸrikler, seyir için toplandılar o anda.

Hubeyb’i asarlarken, buyurdu: (Durun biraz!
Önce eda edeyim iki rekat bir namaz.)

Namazı, huşu ile kılarken melek gibi,
MüÅŸrikler, heyecanla seyrettiler Hubeyb’i.

Daha sonra bağlayıp, onu darağacına,
Dediler: (Dön dininden, kıyma tatlı canına.)

Buyurdu ki: (Vallahi, dönmem asla dinimden.
Dünyayı verseniz de, vazgeçmem bu fikrimden.)

Dediler ki: (Ey Hubeyb, cevap ver ÅŸu suale.
Seni, Peygamberiniz sokmadı mı bu hale?

Åžimdi senin yerinde, O olsa idi eÄŸer,
Daha iyi olurdu deÄŸil mi, bir cevap ver.

EÄŸer ki evet dersen, ölümden kurtulursun.
Ve ÅŸimdi eve gider, rahat rahat uyursun.)

Buyurdu: (Değil ki ben, Onun asılmasını,
İstemem, ayağına bir diken batmasını.

Razı olmam, zerrece bir zarar gelsin Ona.
Yüzbin canım olsa da, feda olsun yoluna.

Korkmam Onun uÄŸrunda iÅŸkenceden, ölümden.
Muradım ÅŸehidliktir zira can-ü gönülden.)