Sayıları bindörtyüz olan bu sahabiler,
O gün biat ettiler Resulle birer birer.

Dediler: (Biz hepimiz, muntazırız emrine.
Bize ne emredersen, getiririz yerine.

DüÅŸman ile çarpışıp, ya Mekke’yi alırız.
Yahut da, bu uÄŸurda tek tek ÅŸehid oluruz.)

Resule bu ÅŸekilde söyleyip birer birer,
(Ölmek var, dönmek yoktur!) diyerek söz verdiler.

Sonra, kılıçlarını çekerek kınlarından,
Ä°ÅŸaret beklediler Resul-i kibriyadan.

Ve lakin bu esnada, İslam karargahını,
Gözetleyen casuslar, tesbit etti bu anı.

Gelip haber verdiler, KureyÅŸ müÅŸriklerine.
Bu sebepten hepsinin, korku düÅŸtü içine.

O gece, müÅŸriklerden elli kadar atlılar,
İslam askerlerine aniden saldırdılar.

Ve lakin nöbetçiler, verdiler derslerini.
Kıskıvrak yakalayıp, bağladılar hepsini.

Resulullah, onların kimini hapsederek,
Yine bir kısmını da, bıraktı affederek.

MüÅŸrikler ertesi gün, tekrar baskın yaptılar.
Lakin Müslümanlarca yine yakalandılar.

O zaman o müÅŸrikler, anladı ki böylece:
Müslümanlar hazırlar savaÅŸa gün ve gece.

Onlar da, bize baskın yaparsa bugün yarın,
Diye, bir korku düÅŸtü kalblerine küffârın.

Kendi aralarında yaparak istişare,
Dediler: (AnlaÅŸalım, zira yok baÅŸka çare.)

Ve hemen Süheyl ibni Amr’ın baÅŸkanlığında,
Bir elçi heyetini gönderdiler anında.

Peygamber efendimiz, KureyÅŸ elçilerini,
Kabul edip, dinledi arzu isteklerini.

Elçiler dediler ki: (Tutup hapsettiÄŸiniz,
KureyÅŸli müÅŸrikleri salmanızı isteriz.)

Peygamber efendimiz, buyurdu ki cevaben:
(Benim Eshabımı da, siz tuttunuz esasen.

Siz benim Eshabımı salmazsanız eğer ki,
Ben de, o esirleri bırakmam elbette ki.)

Süheyl cevap verdi ki: (DoÄŸrudur, haklısınız.
Bize, adaletli ve insaflı davrandınız.)

Ve hazret-i Osman’la, on kadar sahabinin,
Bırakılmalarını sağladı hemen ilkin.

Ve bunun üzerine, o Sevgili Peygamber,
O esir müÅŸrikleri derhal salıverdiler.

Sonra o elçilerle, konuÅŸmalar yapıldı.
Nihayet neticede, andlaşmaya varıldı.

O gün, Müslümanlarla müÅŸrikler arasında,
AndlaÅŸma yapılması, çok mühimdi aslında.

Zira Müslümanların, bir (devlet) olduÄŸunu,
Onlar da kabul etmiÅŸ, tasdikliyordu bunu.

Bu, Müslümanlar için, bir zaferdi esasen.
Bunu, o müÅŸrikler de kabul etmiÅŸti zaten.

Sıra, yazılmasına gelmiÅŸti sözleÅŸmenin.
Katip, hazret-i Ali seçildi bunun için.