Peygamber efendimiz, son nefesinde bile,
Ümmetini düÅŸündü büyük merhametiyle.
O zaman Hak teâlâ buyurdu: (Ey Habibim!
Ümmetine ÅŸefkati, kalbine getiren kim?)
Buyurdu ki: (Sen verdin elbette bu ÅŸefkati.
Ä°sterim, görmesinler ahiret meÅŸakkati.)
Buyurdu: (Bana bırak onları ey Habibim!
Senden, bin kat fazladır onlara muhabbetim.)
Peygamber efendimiz, müsterih oldu o an.
Ümmeti hususunda kurtuldu bu tasadan.
Melek-ül mevte bakıp buyurdu ki nihayet:
(Yakın gel ey Azrail, vazifeni icra et.)
Okuyup daha sonra kelime-i tevhidi,
PeÅŸinden, (Ey Allah’ım, refik-i a’la!) dedi.
Melet-ül mevt, Resulün izni, müsaadesiyle,
Mübarek ruhlarını baÅŸladı kabzetmeye.
Resulün benzi bazen kırmızı oluyordu.
Bir müddet öyle kalıp, sonra sararıyordu.
Buyurdu: (Ümmetimin ruhlarını da acep,
Böyle çok ÅŸiddetli ve zorla mı alırsın hep?)
Dedi: (Ya Resulallah, sayısız canlar aldım.
Hiç kimsenin ruhunu, böyle kolay almadım.)
Buyurdu: (Ümmetime yapacağın ÅŸiddeti,
Bana yap ki, onların azdır mukavemeti.)
Kelime-i tevhidi okuyup sonra yine,
Yükseldi temiz ruhu, a’la-yı illiyyine.
Cibril aleyhisselam, Sevgili Peygambere,
Veda edip giderken ÅŸöyle dedi son kere:
(Esselamü aleyküm ey Allah’ın Habibi!
Sendin benim dünyada tek maksadım tabii.
Sen, madem ki dünyadan gidiyorsun Allah’a,
Ben dahi yeryüzüne gelmem artık bir daha.)
Vakta ki ahirete göç eyledi o Server,
Ağlamaya başladı ehl-i beyt ve zevceler.
O esnada, bir nida iÅŸitildi gaibten:
Ehl-i beyti Resule bir selam verdi hemen.
Ve dedi: (Biliniz ki, her canlı ölecektir.
Sabredin, bunun ecri size verilecektir.)
Sonra teselli edip, dedi ki: (Ey ehl-i beyt!
Bir musibet gelince sabretmek lazım elbet.
Allahü teâlânın fadlına güveniniz.
Bu bela karşısında feryat eylemeyiniz.
Zira sabredilmezse bir bela geldiÄŸinde,
Ecrine kavuşulmaz, yarın mahşer yerinde.
Asıl şu kimsedir ki, musibete uğrayan,
Belaya sabretmeyip, mahrum kalır sevaptan.)
Ehl-i beyt, gayet açık iÅŸittiler bu sesi.
Ve onun selamına cevap verdi cümlesi.
(Hazret-i Hızır) idi onlara nida eden.
Böylece Resulullah ayrıldı bu âlemden.
|
