Abdülaziz Dehlevi, hal ehli bir veliydi.
Nasihati, herkese pek çok faideliydi.

Derdi: Kulun, aynıysa dışı gibi içi de,
Rabbimiz buyurur ki: (Gerçek kul budur iÅŸte.)

Ä°nsanlara hizmeti, vazife biliyordu.
(Dünyada en kârlı iÅŸ, iÅŸte budur) diyordu.

Kimseyi gıybet etmez, dinlemezdi de hatta.
Derdi ki: (Bu, korkunç bir hastalıktır adeta.)

Son derece sabırlı, tevekkül ehliydi pek.
Her dert ve musibete, katlanırdı severek.

Derdi ki: Ä°ki türlü, kula gelir hidayet.
Kimine (Ä°hsan) olur, kimine de (Adalet).

Bir kimse, dua edip dese ki: (Ya ilahi!
Ä°man ve hidayete kavuÅŸtur beni dahi.)

Onun, hüsn-ü niyetle yaptığı bu duayla,
O kulu, hidayete erdirir Hak teâlâ.

Ä°nsan, bütün ömrünce istese bunu bir an,
Ölmeden, o kimseye nasib olur bu iman.

Ä°ÅŸte, dua edip de, hidayete kavuÅŸmak,
Adalet-i ilahi sayesindedir ancak.

Bazı kimseler dahi vardır ki bu dünyada,
Ä°mana gelmek için, bulunmaz bir duada.

Haberi bile yoktur imandan, hidayetten.
Lakin seçip kurtarır, Allah onu o dertten.

Yani ona tanıtır sevdiği bir kulunu.
Onun vasıtasıyla, kendine çeker onu.

Bu da, Hak teâlânın ihsanıdır ki elbet,
Dünyada, olmaz artık bundan büyük bir nimet.

Bir (Allah adamı)nı tanımadan bir kimse,
Yüz sene, hiç durmadan ibadet, hizmet etse,

Yine de kayabilir ayağı o kişinin.
Çünkü tasarrufunda deÄŸildir bir mürÅŸidin.

MürÅŸidi olmayanın imanı, bu devirde,
Yüzen tahta parçası gibidir bir nehirde.

Dalgalar tesiriyle bir batar, sonra çıkar.
Her an bir tehlikeye olabilir o duçar.

Rehberi olanların imanına gelince,
Kaya gibi muhkem ve saÄŸlam olur bir nice.

Yani hakiki rehber olmadan bir ÅŸey olmaz.
Ä°nsanlar, ahirette azaptan kurtulamaz.

Peygamber olmayınca, nasıl ki din olmazsa,
Onun vârisleri de öyledirler hülasa.

Lakin mürÅŸid geçinen, sahte ÅŸeyhler dahi var.
Bu gibiler, din deÄŸil, dünya adamıdırlar.

Onların olmaması, olmasından iyidir.
Çünkü onlar, yol kesen eÅŸkıyalar gibidir.

Eşkıya, insanların, alır yalnız malını.
Bunlar ise çalarlar dinini, imanını.)