O Süfyan-ı Sevri ki, gönül ehli bir zattı.
Ä°ÅŸi, hep insanlara öÄŸüt ve nasihattı

Allah adamlarından bir zattı o elbette.
Asla taviz vermedi Ä°slam’a tâbiyette.

Ölüm hastalığında, çok karnı aÄŸrıyordu.
Bu sebeple abdesti, sık sık bozuluyordu.

Fakat tekrar alırdı her abdest bozuluşta.
En ufak bir gevÅŸeklik etmedi bu hususta.

O, abdestli ölmeyi arzu ediyordu hep.
Çok abdest almasına, bu idi asıl sebep.

Bu yüzden altmış defa abdest aldı o gece.
Ve nihayet vefatı yakınlaştı iyice.

Buyurdu: (Vakit tamam, indirin yere beni.)
Derhal ifa ettiler Süfyan’ın bu emrini.

Bu hali dostlarına söylemek gayesiyle,
Çıkınca, gördüler ki, cümle halk gelmiÅŸ bile.

Girdiler içeriye o ara gelen zevat.
Süfyan, (Allah!) diyerek eyledi Hakka vuslat.

O esnada, gaibden duyuldu bir ses yine:
(Takva sahibi Süfyan, vasıl oldu Rabbine.)

Derdi ki: (Asıl iman, bir sevgidir, bir haldir.
Böyle iman edene, isyan etmek muhaldir.

Çünkü o, ahireti düÅŸünür gece gündüz.
Dinin sınırlarını eylemez hiç tecavüz.

O, sobayı görünce, hatırlar Cehennemi.
BaÅŸkası günah yapsa, ona gelir elemi.

Her nerede, kiminle, ne zaman etse sohbet,
Derdi ki: Dünya fani, ebedidir ahiret.

Ölümü hatırlatır o, her arkadaşına.
Zira kapta ne varsa, hep o sızar dışına.)

Bir gün de buyurdu ki: (Mütevazı olunuz.
Zira siz, bir damlacık sudan halk olundunuz.

Sonunda da, bir avuç toprak olursunuz hep.
Böyleyken neyinizle kibredersiniz acep?

Rabbimiz her günahı affedebilirse de,
Kibirli olanları hiç affetmez yine de.

Öyleyse iÅŸ çok mühim, anlayın artık bunu.
Çıkarın kulaklardan bu gaflet pamuÄŸunu.

Ä°nsanlar uykudadır, ölünce uyanırlar.
Lakin o uyanmanın faydası olmaz zinhar.

Ölüm ve ahirete elbet inanırsınız.
Lakin nasıl iman ki, hazırlık yapmazsınız.)

Bir gün de buyurdu ki genç bir talebesine:
(Kötü arkadaÅŸları düÅŸman bil sen kendine.

Bu ömür fırsatını, büyük bir ganimet bil.
Zira ecel ne zaman gelecek, belli deÄŸil.

Bu bapta Resulullah buyuruyor ki zaten:
(Muhakkak ziyan etti yarın yaparım diyen.)