Ebu Bekr-i Kettani, âlim ve evliya zat.
Mücadele ederdi nefsi ile her saat.

Beytullah'ta, taatle geçerdi çok zamanı.
Kâbe’de, binden fazla, hatmeyledi Kur'anı.

Buyurdu ki: (Rüyada bir genç gördüm, çok güzel.
Ki, ondan güzelini görmedim daha evvel.

Sordum ona: (Sen kimsin, ne de çok parlak nurun.
Seni pek fazla sevdim, neredir yerin yurdun?)

Dedi ki: (Ben takva’yım, bilir beni çok insan.
Allah’tan korkanların, kalbidir bana mekan.)

Sevgiden bahsederdi sohbetinde ekseri.
Derhal ikaz ederdi, dargın ve küskünleri.

Derdi ki: (Müminlere, eylemeyin su-i zan.
Zira Hak teâlânın, mahbubudur Müslüman.

Öyleyse, ÅŸu gerçeÄŸi bilin ki aÅŸikâre,
Müminleri sevmekten, yoktur baÅŸka bir çare.)

Kendisi anlatıyor: (Vardı ki bir Müslüman,
O, benim sohbetime gelirdi çoÄŸu zaman.

Ve lakin her nedense, o mümine karşı hep,
Bir soğukluk duyardım, bilmezdim nedir sebep?

Halbuki bilirdim ki, mümine soÄŸuk durmak,
Felakete düÅŸmeye sebep olur muhakkak.

Hediye, muhabbeti arttırır gereğince,
Kıymetli hediyeler götürdüm, ona önce.

Yine de, o soÄŸukluk gitmeyince, nihayet,
Gidip o Müslümanı, evime ettim davet.

Bizzat ikram eyledim, çeÅŸitli leziz taam.
Ve lakin kalbimdeki soÄŸukluk gitmedi tam.

Çok üzülüp dedim ki: (Ey nefsim, etme inat.
O mümin, elbet senden kıymetlidir kat be kat.

Ne kötü hali var ki, ona soÄŸuk durursun?
EÄŸer böyle gidersen, bil ki sen mahvolursun.

Bilesin ki bir insan, ederse kibir, gurur,
O zaman, müminlere hor bakar, soÄŸuk durur.

Kendini, ondan üstün görüyorsun muhakkak.
Lakin razı deÄŸildir bu halden cenâb-ı Hak.

Ey nefsim, bu halinle, felaha eremezsin.
Zira senden, o mümin kıymetlidir bilesin.)

Vardım bu düÅŸünceyle o müminin evine.
AkÅŸam yemeÄŸi için, çağırdım eve yine.

ÇeÅŸitli leziz taam eyledim yine ikram.
Baktım ki, o soÄŸukluk ediyor hâlâ devam.

Elimden geldiÄŸince, ettimse de çok gayret,
Sevgiye dönüÅŸmedi kalbimdeki adavet.

Halbuki dinimizde yoktu buna bir cevaz.
Gözümden yaÅŸ akıtıp, Rabbime ettim niyaz.

Dedim ki: (Ya ilahi, sendendir yardım, medet.
Kalbimde, ona karşı hasıl eyle muhabbet.)

Çok ÅŸükür, muradıma vasıl oldum böylece.
Ona karşı bir sevgi, hasıl oldu hemence.