Beni, bir yahudiye satınca o kimseler,
Gördüm çok o diyarda hurmalık ve bahçeler.

Lakin ben, o beldeye edemedim muhabbet.
O yahudi kimseye, hizmet ettim bir müddet.

Sonra o, sattı beni başka bir yahudiye.
O dahi beni alıp, getirdi Medine’ye.

Bu yeri görür görmez, çok ısındım, pek sevdim.
Sanki ben, bu beldeyi önce görmüÅŸ gibiydim.

Dedim: İşte burası hurması bol olan yer.
O Peygamber, herhalde bu yere teÅŸrif eder.

Geçiyordu günlerim artık hep Medine’de.
BaÄŸ bahçe iÅŸlerini yapıyordum bu yerde.

Lakin ben, teÅŸrifini beklerdim bir kiÅŸinin.
Sabırsızlanıyordum Ona kavuÅŸmak için.

Bir gün, o yahudinin bahçesinin birinde,
Hurma topluyor idim, bir aÄŸaç üzerinde.

Altta, efendim ile, yavaÅŸ sesle, bir kiÅŸi,
BirÅŸeyler konuÅŸtular, merak ettim bu iÅŸi.

Kulak verip dinledim, diyordu ki: (Mekke'den,
Kuba'ya biri geldi, geçen sabah erkenden.

Peygamber olduÄŸunu ediyor halka izhar.
Evs ve Hazrecliler de Ona inanıyorlar.)

Ben bu sözü duyunca, kendimden geçtim o an.
Ve hatta sevincimden, düÅŸecektim aÄŸaçtan.

Hemen indim aşağı, dedim ki o kimseye:
(Ne diyorsun, kim gelmiÅŸ, ne diyormuÅŸ herkese?)

Sahibim sinirlenip ve bir tokat vurarak,
Dedi: (Ne yapacaksın, sen kendi işine bak!)

O gün akÅŸam olunca, bir miktar hurma aldım.
Arayıp, o Resulün huzurlarına vardım.

Görünce ilk olarak cemalini nurunu,
Tahmin ettim beklenen Peygamber olduÄŸunu.

Ä°kram etmek üzere, aldığım hurmaları,
Ona takdim ederken, arz eyledim şunları:

(Bu hurma sadakadır, lütfen kabul ediniz.
Fakirlerle birlikte, afiyetle yiyiniz.)

Eshabını çağırıp, buyurdu: (Yiyin bundan.)
Ve lakin hiç yemedi kendisi o hurmadan.

Dedim ki, ilk alamet, iÅŸte bu olsa gerek,
Zira kabul etmedi sadakayı mübarek.

TeÅŸrif ettiklerinde Medine beldesine,
Az hurma daha alıp, huzura vardım yine.

Hurmaları çıkarıp, Ona takdim eyledim.
Dedim ki: (Bu hurmalar, hediyedir efendim.)

Çağırdı Sahabeyi huzuruna bu sefer.
Baktım, yedi kendi de Eshabiyle beraber.

Dedim ki, iÅŸte budur o ikinci alamet.
Bir iÅŸaret kaldı ki, o da, (Mühr-ü Nübüvvet.)