Hazret-i Ömer Faruk, Selman-ı Farisi’ye,
Emir verip, Ä°ran'a gönderdi vali diye.

O dahi veda edip, Ä°ran'a geldi hemen.
BaÅŸladı vazifeye, hiç vakit geçirmeden.

Vali oldu ise de Ä°ran'a her ne kadar,
Yine tevazu ile yaşardı, orta karar.

Az ÅŸey ile geçinir, ederdi hep kanaat.
Sürerdi fakirane, gayet sade bir hayat.

Ve lakin biraz ağrı gelince bedenine,
Çağırıp sordu bunu, o yerin tabibine.

O dedi: (Bu illete, Åžam kilimi iyidir.
Al da kullan evinde, gayet faidelidir.)

Tabibin tavsiyesi bu olunca kendine,
O kilimden, bir adet alıp serdi evine.

Ve lakin dedikodu yaptı bunu ahali.
Dediler ki: (DeÄŸiÅŸti valinin eski hali.

Önceleri hiçbir ÅŸey bulunmazken elinde,
Åžimdi, Åžam kilimleri serilidir evinde.

Bulamayan var iken bir ekmek dilimini,
O, nasıl kullanıyor hem de Şam kilimini?)

Sonra bu dedikodu ulaştı Medine'ye.
Åžikayet eylediler valiyi Halifeye.

Ne zaman ki Halife muttali oldu buna,
Selman-ı Farisi’yi çağırdı huzuruna.

Gayesi ÅŸu idi ki, öÄŸrensin hakikati.
Yoksa o, valisine güvenirdi pek kati.

Vali emri alınca, binerek devesine,
Acele vasıl oldu, Medine beldesine.

Emir-ül müminini görünce tâ öteden,
Devesinden inerek, yaklaştı ona hemen.

Müsafeha ederek, arz etti ki: (Ya Ömer!
Affedin bendenizi kusurum varsa eÄŸer.)

Buyurdu: (Geldi bana, senden bazı şikayet.
Nedir o Åžam kilimi, hakikati beyan et.)

Dedi: (Hastalığıma iyi geldiÄŸi için,
Almıştım o kilimi, doğrusu budur işin.

Yoksa, Resulullahın yolundan ayrılmadım.
Ayrılmam asla yine o yoldan tek bir adım.)

Halife memnun olup, buyurdu ki: (Ya Selman!
Sen de, benim hatamı duydunsa eyle beyan.)

Dedi: (Ben de duydum ki, halen zat-ı aliniz,
Ä°ki kat elbiseye birden malikmiÅŸsiniz.

Peygamber-i ziÅŸânın tek elbise giydiÄŸi,
Zat-ı alinizce de malumdur gayet iyi.)

Dedi: (Evet, maliktim iki kat elbiseye.
Lakin verdim birini, daha muhtaç kimseye.

Sonra tövbe ederek, ettim ki ÅŸöyle niyaz:
Ya Rab, Resul yolundan ayırma beni biraz.)