Bayezid-i Bistami, yaraniyle bir kere,
Bir iÅŸ için, beraber giderlerken bir yere,
Geçmek icab eyledi daracık bir sokaktan.
O ara, bir köpek de geliyordu uzaktan.
Durup geri çekildi, yol verdi o hayvana.
Buna, yanındakiler veremedi bir mana.
DüÅŸündüler ki: Ä°nsan, hayvandan ÅŸereflidir.
Hem de bizim hocamız, sultan-ül arifindir.
Yanında olanlar da, en üstün talebesi.
Ä°lim sahibi olup, velidir hem de hepsi.
Bütün bunlara raÄŸmen, ne sebep var ki buna,
Kendi geri çekilip, yol verdi o hayvana?
O anda Bayezid-i Bistami hazretleri,
Anladı talebenin kalbinden geçenleri.
Buyurdu ki: Åžu köpek, lisan-ı hali ile,
Diyor ki: (Ey Bayezid, gururlanma nafile.
Sana, bu evliyalık hırkasını verdiler.
Bana ise, köpeklik postunu giydirdiler.
Ve lakin ÅŸunu dahi unutma ki hiç sakın,
Tersi olabilirdi şimdi vaki olanın.)
O böyle söyleyince lisan-ı hali ile,
Ben, geriye çekildim ve yol verdim haliyle.
Onun için, birini, siz uçarken görseniz,
Onun faziletine sakın hükmetmeyiniz.
Bir insanın, fazilet sahibi olduğunu,
Anlamak isterseniz, ÅŸununla ölçün onu:
Ä°slam’ın her emrine, farzına, sünnetine,
Uymakta, o kimsenin bakın ki dikkati ne?
Hak teâlâ, her ne ki etmiÅŸse yasak, haram,
Büyük küçük demeyip, kaçıyor mu acep tam?
Varsa bu hususlarda titizlik ve gayreti,
Din büyüklerine de var ise muhabbeti,
Fazilet sahibidir, yaklaşın o kişiye.
Bu iÅŸte ölçü budur, bakmayın baÅŸka ÅŸeye.
EÄŸer bu iki ÅŸeyde, olursa bir gevÅŸeklik,
Felaket başlangıcı demektir işte bu ilk.)
Bir gün de buyurdu ki: (Ya hayır söyle, ya sus.
Her a’zanı, hayırlı iÅŸlere eyle mahsus.
Nefsini, sıkı sıkı bugün çek ki hesaba,
Atmasın ahirette, seni çetin azaba.
Ä°lim ve edebini, her an muhafaza et.
Kulların hukukuna, eyle fazla riayet.
Ayrılma ibadetten, sarıl güzel ahlaka.
Åžefkatli, yumuÅŸak ol, iyilik eyle halka.
Allahü teâlâyı unutturacak olan,
Ne gibi iÅŸler varsa, uzak dur hep onlardan.
Haramdan, gözlerini eyle tam muhafaza.
Yoksa ateşle dolar yarın Allah mahfaza.
Yaptığın ibadeti, noksan ve kusurlu bul.
Onlar için, istiÄŸfar eyle ki, olsun kabul.)
|
