Åžöyle nakledilir ki: Bu zatın zamanında,
Salih bir kimse vardı (Seyyid Ata) adında.

Bu kiÅŸi, bu veliyle ettiyse de mülakat,
Büyük zat olduÄŸunda, ÅŸüphesi vardı fakat.

Bu yüzden ona karşı, ÅŸanına yakışmayan,
Bir davranış içinde bulunmuÅŸtu bir zaman.

Lakin tam o günlerde, daÄŸdan haydut kimseler,
Bu kiÅŸinin köyüne baskın düzenlediler.

Bir oğlu var idi ki, aldılar onu esir.
Seyyid Ata, bu hale oldu çok müteessir.

Kendine bu belanın, nereden geldiğini,
Yakinen anlayarak, ayıpladı kendini.

Özür dilemek için bu büyük evliyadan,
Büyükçe bir ziyafet tertip etti o zaman.

Gayesi, almak idi o velinin gönlünü.
Åžehrin eÅŸrafını da çağırmıştı o günü.

Sofralar kuruldu ve hazırlık oldu tamam.
Mevcut idi sofrada, çeÅŸitli türlü taam.

Hep gelmiÅŸler idi ki, sair davetlileri,
Ali Ramiteni de teÅŸrif etti içeri.

O zaman Seyyid Ata, konuÅŸtu gayet veciz.
Dedi: (Ey davetliler, hoÅŸ geldiniz hepiniz.

Hamd-ü sena olsun ki Allahü teâlâya,
Pirimiz ÅŸerefine, geldik biz bir araya.

YemeÄŸe, ilk evvela baÅŸlamadan pirimiz,
El uzatmamalıyız yemeÄŸe hiç birimiz.)

O, büyük bir edeple böyle söylediÄŸinde,
Henüz baÅŸlamamıştı Ali Ramiteni de.

Kalbinde, ona karşı duydu sevgi, merhamet.
Åžefkatle ona dönüp, buyurdu ki nihayet:

(Ey Seyyid, senin oÄŸlun gelmedikçe buraya,
Ben de uzatmıyorum elimi bir lokmaya.)

Henüz bitmemiÅŸti ki, iÅŸbu temennileri,
Seyyid Ata'nın oÄŸlu giriverdi içeri.

ÇocuÄŸu görür görmez evdeki davetliler,
Hayret ve sevinç ile, hep tekbir getirdiler.

O dahi çok sevinip, gördüÄŸünde oÄŸlunu,
Sarılıp sordu hemen, nasıl kurtulduğunu.

O dedi: (OnbeÅŸ günlük, çok uzak bir mahalde,
Mahbus bulunuyordum, ellerim bağlı halde.

Bir de baktım, burada buluverdim kendimi.
Bilmem ki nasıl geldim, kim çözdü ellerimi?)

Bu iÅŸin içyüzünü ederken herkes merak,
Seyyid Ata, sevinçle ayak üzre kalkarak,

Dedi ki: (Hamd ve sena olsun ki Rabbimize,
Böyle büyük bir veli ihsan eyledi bize.

Oğlumun, bu beladan halasına tek sebep,
Yüksek üstadımızın bir himmeti oldu hep.)