Muhammed Baba Semmasi, çok büyük bir velidir.
Derecesi yüksek ve keramet sahibidir.

Ali Ramiteni’nin mübarek sohbetinde.
YetiÅŸerek, kemale geldi nihayetinde.

Kasr-ı hinduvan diye, bir köy vardı ki meÅŸhur,
Behaeddin Buhari, bu beldede doÄŸmuÅŸtur.

Lakin henüz doÄŸmadan ve iÅŸitilmeden adı,
Onun geleceÄŸini, müjdeledi üstadı.

Åžöyle ki, her geçiÅŸte, o, Kasr-ı Hinduvan'dan,
Derdi: (Bana, bir koku geliyor ki buradan,

Zuhur eder bu yerde, çok büyük bir evliya.
Ä°nsanların kalbine, saçar o nur ve ziya.)

Gelince yine bir gün, bu bereketli yere,
Buyurdu ki: (O koku, fazlalaşmış bu kere.

Öyle zannederim ki, o, gelmiÅŸtir dünyaya.
Büyüyüp yetiÅŸince, bu dini eder ihya.)

Bunu söylediÄŸinde hakikaten bu veli,
Henüz üç gün olmuÅŸtu, o, dünyaya geleli.

Dedesi, kucağına alarak torununu,
Bu Baba Semmasi’ye getirdi derhal onu.

Görür görmez, kavuÅŸtu bir sevinç ve huzura.
Buyurdu: (Kabul ettik bunu biz evlatlığa.)

Sonra Emir Külal’e buyurdu ki: (Ey oÄŸlum!
Bunun yetişmesini, sana ısmarlıyorum.)

Ne zaman ki, gelmiÅŸti o, evlenme çağına,
Geldi Baba Semmas’ın mübarek ocağına.

Huzuruna çıkmadan, mescide girdi önce.
Secdeye kapanarak, dua etti ÅŸöylece:

(Ä°lahi, belalara, türlü sıkıntılara,
Sabredebilmem için, güç kuvvet ver bu kula.)

Oradan, üstadının yanına gelir gelmez,
Buyurdu ki: (Evladım, öyle dua edilmez.

Allah’tan bela deÄŸil, hep afiyet istenir.
Ya Rab, beni rızana vasıl et demelidir.)

Beraber yemek yiyip, kavuÅŸtu iltifata.
Gözü, ondan gayriyi görmüyordu adeta.

Yüksek teveccühüne nail olup, o yine,
Ellerini öperek, dönüyorken evine,

Ona bir ekmek verip, buyurdu ki: (Evladım!
Al bunu, belki yolda birine olur lazım.)

DüÅŸündü ki: YemeÄŸi yemiÅŸtik biz halbuki.
Verdikleri bu ekmek, neye lazım olur ki?

Yolda misafir oldu, bir fakirin evine.
Gördü ki, muhtaç idi bir ekmek dilimine.

EkmeÄŸi ona verip, öÄŸrendi hikmetini.
Anladı üstadının büyük kerametini.