Behaeddin Buhari, evliya-i kiramdan.
Sayesinde, ateşten kurtuldu nice insan.

Buyurdu ki: (Bu yolda, maksada varmak için,
Hiç bilin kendinizi, esası budur işin.)

Bizzat kendi anlatır: Bir kış günü idi ki,
Kapladı birden bire beni aşk-ı ilahi.

Kendimden geçmiş halde, dağlara çıktım artık.
Dolaştım oralarda, yalın ayak, baş açık.

Yarılıp parçalandı ayaklarım derinden.
Delinip kanlar aktı, dikenlerin yerinden.

Ben Rabbimin aşkından, düşmüş iken bu hale,
Düşündüm ki: Gideyim, hocam Emir Külal’e.

Onun dizi dibinde, oturup dinleneyim.
Tesirli sohbetinden, istifade edeyim.

Büyük bir iştiyakla, vasıl oldum evine.
İçeriye girerek, katıldım sohbetine.

Lakin beni görünce, üstadım Emir Külal,
Talebeye: (Bu kimdir?) diyerek etti sual.

(Niçin bana sormadan içeriye aldınız?
Onu, derhal buradan dışarı çıkartınız.)

Bu emre imtisalen, talebeler kalktılar.
Beni, kolumdan tutup, dışarıya attılar.

Çok zor geldi nefsime, bu hakaret ve bu hal.
Lakin kendi kendime, söylendim şöyle derhal:

(Ey nefsim, bu davranış gücüne gitti, fakat,
Sen, daha ağırına layıksın, bu hakikat.

Sen şimdi istersin ki, dönüp geri gidesin.
Lakin gitmeyeceğim, bunu böyle bilesin.

Muhakkak hikmet vardır, büyüklerin işinde.
Belki çok hayır vardır, bunun neticesinde.

Bu eşikten, bir adım gitmeye yok niyetim.
Zira benim, burdadır ebedi saadetim.)

Başımı, o eşiğe koyup yattım öylece.
Fecir sökene kadar, bekledim bütün gece.

Üstüme, lapa lapa kar yağdı, çok üşüdüm.
O karların altında, tam kayboldu vücudüm.

O sabah, Emir Külal, kapısını açarak,
Abdest için, dışarı çıkacaktı ki, ancak,

Gördü eşik dibinde, birikmiş kar yığını.
Tam başımın üstüne bastı bir ayağını.

Bir canlı olduğunu anlayıp, çekti o an.
Buyurdu ki: (Bu kimdir, kar içinde kaybolan?)

Sonra beni kaldırıp, içeri aldı yine.
Ve çok dua eyledi, benim için Rabbine.

Dikenleri, eliyle çıkarıp ayağımdan,
Merhamet nazarıyla, bir nazar etti o an.

İşte, ne oldu ise, o anda oldu bana.
Kavuştum o nazarla, çok manevi ihsana.