Bir sevdiÄŸi vardı ki, ismi, (Emir Hüseyin.)
Bu zatı, Buhara’ya gönderdi bir iÅŸ için.

O kimse anlatır ki: Ben Kasr-ı arifandan,
Hocamın emri ile, yola çıktım o zaman.

Yolda, kendi kendime bazen söyleniyordum.
Nefsimi azarlayıp, ona ÅŸöyle diyordum:

(Islah olacak mısın ey nefsim acaba sen?
Ve ben kurtulur muyum, bir gün senin ÅŸerrinden?

MeÄŸer sen, ne derece hain ve alçakmışsın.
Hatta yüzbin ÅŸeytandan, daha zararlıymışsın.)

Ben böyle azarlarken nefsimi tekrar tekrar,
Çıktı birden karşıma, nur yüzlü bir ihtiyar.

Dedi ki: (Sen bu yolda, ne kadar bir meÅŸakkat,
Çektin ki, azarlarsın nefsini böyle evlat?

Sen, önce öÄŸrendin mi, dinini ince ince?
Ve amel eder misin, o ahkam mucibince?

Evet, nefs-i emmaren çok alçak, pek haindir.
Lakin yola gelmesi, gayretine tâbidir.

Tanıttı Hak teâlâ, sana bir mürÅŸidini.
Sen, danışıyor musun, o zata her işini?

Tâbi oluyor musun, o üstada her iÅŸte?
Nefisten kurtulmanın çaresi budur iÅŸte.

O zatın emrettiği ne ise iş ve hizmet,
Ona, can-ü gönülden ver büyük ehemmiyet.

Evet, zor gelebilir o hizmetler nefsine.
Lakin buna bağlıdır, kurtulman senin yine.

O zatın emrettiği hizmetlerin hepsini,
Yaparsan, temizlersin kötülükten nefsini.

Sen ona muhalefet ettikçe ey evladım!
Bu yolda, ileriye atamazsın tek adım.

Sana, benim en mühim diyeceÄŸim ÅŸey ÅŸudur:
Hocana tam tâbi ol, kurtuluÅŸ iÅŸte budur.

Onun her bir emrini, yap hemen, etme tevil.
Yalnız onun emrine tâbi ol, nefse deÄŸil.)

Ben onun sözlerini dinliyorken gönülden,
Bir de baktım, bir anda kayboldu göz önünden.

Ne güzel nasihatler etti bana o bizzat.
Ve lakin merak ettim, kimdi o mübarek zat?

Onun bu sözlerini, yazdım o gün kalbime.
Hemen bir çeki düzen verdim kendi halime.

Ben bu güzel sözleri, tefekkür ederekten,
Hocamın huzuruna, kavuştum sabah erken.

O sabah namazını, hocam ile beraber,
Kılınca, bana bakıp tebessüm eylediler.

Ve bana sordular ki: (O güzel nasihatı,
Söyleyen kimdi acep, tanıdın mı o zatı?)

(Tanımadım) deyince, buyurdu ki: (Ey evlat!
O, hazret-i Hızır’dı, etti böyle nasihat.)