Mazhar-ı Can-ı Canan, evliyadan bir kişi.
Sünnet-i seniyyeye muvafıktı her iÅŸi.

Bir gün, talebesiyle yolculuÄŸa çıktılar.
Bir miktar yol gidince, yorulup acıktılar.

Çok da yolları vardı, henüz daha gidecek.
Ve lakin yanlarında, yoktu hiçbir yiyecek.

Tanıdık ev de yoktu misafir kalmak için.
Açlıktan, takatları kalmadı hiç birinin.

Talebeler, bir ÅŸeyi merak ederdi ki hep,
Hocamız bu hususta, ne düÅŸünürler acep?

Mazhar-ı Can-ı Canan vakıf olup bu hale,
Ä°çinden dua etti Allahü zülcelale.

Henüz geçirmiÅŸti ki, bu duayı o kalbden,
Önlerine, bir sofra geliverdi gaibden.

Üstünde, çeÅŸit çeÅŸit var idi nefis taam.
Afiyetle yiyerek, ettiler yola devam.

Bir miktar yol gidince, acıktı onlar yine.
Tekrar bir sofra geldi, gaibden önlerine.

Gidecekleri yere, gidip gelene kadar,
O sofra, önlerine gelip gitti bu karar.

Bir gün de, dostlarından dedi ki biri ona:
(Dua et, Hak teâlâ bir oÄŸul versin bana.)

Çok severdi bu zatı, Mazhar-ı Can-ı Canan.
O, buna güvenerek, yapıştı kaftanından.

Dedi: (Müjde vererek, sevindir ÅŸimdi beni.
Yoksa kati surette, bırakmam eteğini.)

Gözlerini kapayıp, daldı murakabeye,
Verdi sonra müjdeyi, o sevdiÄŸi kimseye.

Buyurdu ki: (Üzülme, ol müsterih ve rahat.
Verecek Hak teâlâ sana erkek bir evlat.)

Hakikaten bir sene zaman geçti aradan.
Ona, bir erkek çocuk ihsan etti Yaradan.

Çok büyük bir veliydi, Mazhar-ı Can-ı Canan.
Talebeye müjdeler verirdi zaman zaman.

Lakin inkâr edenler vardı ki kendisini,
Yine yalanladılar sözlerinin hepsini.

Onların inkârını anlayınca, bu sefer,
Buyurdu: (Ä°nanmayan bir kimse varsa eÄŸer,

Önceki velilerden, seçelim de bir hakem,
Bizim sözlerimizi, doÄŸrulasın o madem.)

Dediler ki: (En büyük hakem Resulullahtır.
O tasdik eder ise, o müjdeler de haktır.)

Mazhar-ı Can-ı Canan buyurdu: Peki âlâ.
Fatiha-i ÅŸerife okuyarak evvela,

Ruhuna gönderince Peygamber-i ziÅŸânın,
Hepsi, Resulullahı görüverdi ansızın.

(Mazhar’ın müjdeleri doÄŸrudur) buyurdular.
Ä°ÅŸitip, herbirisi ona tâbi oldular.