Henüz vefat etmeden, birkaç gün önce idi.
Rabbine kavuşmanın, şevk ve sevincindeydi.

Ahirete göçmesi olmuÅŸken böyle yakın,
İnsanlar, sohbetine gelirdi akın akın.

Talebesinden biri, sılaya gitmek için,
Huzuruna gelerek, istedi ondan izin.

Buyurdu: (Güle güle, emanet ol Allah’a.
Lakin görüÅŸemeyiz senin ile bir daha.)

DiÄŸer talebeleri, duyunca bu sözleri,
AÄŸlayıp, herbirinin yaÅŸla doldu gözleri.

Birkaç gün kalmıştı ki vefatına nihayet,
Talebeyi toplayıp, son defa etti sohbet.

Buyurdu ki: (Kalbimden, her neyi geçirdimse,
Ve hangi bir nimete kavuÅŸmak istedimse,

Hak teâlâ hepsini, eyledi bana ihsan.
Her arzuma kavuÅŸmam, oldu kolay ve asan.

İslam-ı hakikiyi nasip etti nihayet.
Verdi salih amelle, istikamet, keramet.

Tasavvufta, ne kadar derece varsa eÄŸer,
Rabbimiz, herbirini kıldı bana müyesser.

Elde edemediğim, kaldı ki bir tek makam,
O da şehid olmaktır, budur şimdi bana gam.

Kavuştum tasavvufta makamların hepsine.
Åžimdi arzum, ermektir ÅŸehidlik rütbesine.

Hocalarımın çoÄŸu, ÅŸehadet ÅŸerbetini,
Ä°çerek bitirdiler, en son nefeslerini.

Ve lakin yaÅŸlandım ben, zayıf düÅŸtü vücudüm.
Yoktur cihad edecek bir kuvvetim ve gücüm.)

Mazhar-ı Can-ı Canan, bu son sözleri ile,
Åžehidlik arzusunu getirdi böyle dile.

Son günleri idi ki, o yer ahalisinden,
Huzuruna gelenler, artmıştı eskisinden.

Binyediyüz seksenbir miladi senesinde,
Ve Muharrem ayının, yedinci gecesinde,

Mübarek hanesinin önüne bir aralık
Yabancı kimselerden, doldu bir kalabalık.

Niyetleri kötüydü, bilhassa üç kiÅŸinin.
Israr ediyorlardı içeri girmek için.

Nihayet izin alıp, hanesine girdiler.
Bunlar moÄŸol kâfiri ve mecusi idiler.

Hem de tanımazlardı kendisini o zaman.
Sordular ki: (Sen misin, Mazhar-ı Can-ı Canan?)

(Evet, benim) deyince, durmayıp onlar daha,
Hücum edip, hançerle baÅŸladılar vurmaya.

Ağır yaralanarak yıkıldı yere hemen.
Üç gün sonra, Rabbine kavuÅŸtu ebediyen.

On Muharrem, AÅŸure ve Cuma akÅŸam vakti,
O da, ÅŸehid olarak Hakka oldu mülaki.