Mazhar-ı Can-ı Canan, büyük âlim ve veli.
Binlerce Müslümana olmuÅŸtu faideli.

YediÄŸi lokmalarda, titiz idi gayetle.
Åžüpheli bir yemeÄŸi, yemezdi katiyetle.

Bir gün gafil birine ait olan bir ekmek,
Verdiler, bir lokmacık yedi o bilmeyerek.

Mübarek kalblerine, bu bile verdi zarar.
Ondan kurtulmak için, eyledi çok istiÄŸfar.

Mazhar-ı Can-ı Canan buyurdular ki yine:
(Faydalı olmalıdır, yemek, onu yiyene.

Acıkınca yemeli, doymadan kalkmalıdır.
Hiç yememekten ise, bu, daha faydalıdır.)

Bir gün sohbet hakkında, buyurdu ki o yine:
(Evliyanın sohbeti, lazımdır her mümine.

Susuzluktan kurumuÅŸ, ölmüÅŸ olan topraklar,
Yağmur suları ile, nasıl ki canlanırlar.

Bilgisizlik yüzünden, ölü kalbler de böyle,
Hayata kavuÅŸurlar, evliya sohbetiyle.

Lakin ahir zamanda gelen bazı müminler,
Sohbet ehli birini, bulamayabilirler.

Ve eÄŸer sohbet ehli bir veli bulunmazsa,
Onların kitabından okumalı bilhassa.

Ä°nsan, kitap okumaz ve gitmezse sohbete,
O kimse, yavaş yavaş yaklaşır felakete.

Bu halin, insanlarda birinci alameti,
Girer onun kalbine para-pul muhabbeti.

Ä°kinci niÅŸanı da ÅŸudur ki, o Müslüman,
BaÅŸlar lezzet almaya her günah ve haramdan.

Üçüncü alameti, o kimse, yavaÅŸ yavaÅŸ,
Edinir kendisine bir de kötü arkadaÅŸ.

Eskiden çok sevdiÄŸi mümin kardeÅŸlerinin,
Sevgileri, kalbinden silinir o kimsenin.

Kimde bu alametler baÅŸlarsa belirmeye,
Baksın o, kendisine, çeki düzen vermeye.)

Bir gün de buyurdu ki: (KardeÅŸlerim, çok gece,
DüÅŸünür, uykum kaçar, sabahlarım öylece.

Derim ki: Bu insanlar, niçin inanmıyorlar?
Halbuki ahirette Cehennem var, azap var.

Åžimdi, günah içinde yaÅŸasalar da, fakat,
Yarın, karşılarına çıkacak bu hakikat.

Niçin göremiyorlar onlar bu hakikati?
Halbuki ahirette, Cehennem var, bu kati.

İmanları olsaydı keşke her kişinin de.
Yarın yanmasalardı Cehennem ateşinde.

Sonra, dua ederim Rabbime aÄŸlayarak:
Ya Rabbi, azabına kılma bizi müstehak.

Ä°man ve hidayet ver bilcümle insanlara.
Yarın atılmasınlar, şiddetli azaplara.)