Necati Bey isminde var idi ki bir kiÅŸi,
Vaktiyle adliyede müfettiÅŸlikti iÅŸi.

Ä°ÅŸte bu Necati Bey, vazifeyle bir sene,
Bir arefe gününde, gitti Müks ilçesine.

Kendisi anlatır ki: Müks'e vardığımda ben,
Bayram namazı için, camiye gittik hemen.

Kaymakam ve ilçenin bazı mühim zatları,
Baktım, namazdan sonra çıkardılar atları.

Tahmin ettim, bir yere gidiliyordu derhal.
(Bir yere yolculuk mu var?) diye ettim sual.

Dediler: (Bayramlarda, ÅŸudur ki âdetimiz,
Namazı müteakip, Arvas'a gideriz biz.

Orada, Seyyid Fehim diye var bir evliya.
Onu ziyaret edip, alırız hayır dua.)

Dedim ki: (Vaziyetim deÄŸilse de pek iyi,
Beni dahi götürün, göreyim o veliyi.)

(Olur!) deyip, bana da hazırladılar bir at.
Yola düÅŸtük ise de, bir hoÅŸ oldum ben fakat.

Çünkü benim, aslında din ile yoktu ilgim.
Ä°slami hususlarda yok idi hiç de bilgim.

Ayrıca da, maalesef mübtelaydım içkiye.
Åžimdiyse gidiyorduk bir evliya kiÅŸiye.

Vakta ki sınırından duhul ettik Arvas’ın,
Sanki baÅŸka bir âlem zuhur etti ansızın.

Ömrümde hiç böyle ÅŸey görmemiÅŸtim doÄŸrusu.
Girince, sardı bizi sanki Cennet kokusu.

Alışkın olduÄŸumdan içkiye velakin ben,
Heybeme iki ÅŸiÅŸe koymuÅŸtum ihtiyaten.

Zira mübtela idim, içmeden edemezdim.
Ä°çmediÄŸim zamanlar, kararırdı gözlerim.

Varınca biraz sonra, Arvas kabristanına,
Sakladım şişeleri, taşların arasına.

Kimseye sezdirmeden yapmıştım ben bu işi.
Yol arkadaÅŸlarımdan, görmedi hiç bir kiÅŸi.

Orada, Fatiha'lar okuyarak mevtaya,
Sonra gittik hepimiz, o büyük evliyaya.

Huzuruna girip de, görür görmez o zatı,
DüÅŸündüm ki: Var bunda, sanki melek sıfatı.

Önce görmüÅŸ olduÄŸum insanlardan deÄŸildir.
Bu, çok büyük bir insan, bu, mürÅŸid-i kâmildir.

Kendisine gönülden teslim oldum bin aÅŸkla
Ellerine sarılıp, öptüm bir iÅŸtiyakla.

Büyük bir arzu ile, arz ettim ki: (Efendim!
Bu tasavvuf yoluna, ben de girmek isterim.)

Gülerek buyurdu ki: (Bu, böyle olmaz fakat,
Olur mu bir arada, ÅŸiÅŸe ile bu hayat?

Gidip kabristandaki kır o iki şişeyi.
Ondan sonra gel bizden, talep eyle bu ÅŸeyi.)

(Peki efendim!) deyip, birini kırıp attım.
Her ihtimale karşı öbürünü bıraktım.

Huzuruna gelince, buyurdu: (Ey müfettiÅŸ!
Git öbür ÅŸiÅŸeyi de kır gel ki, bitsin bu iÅŸ.)

(Peki!) dedim ve gidip kırdım öbürünü de.
Gelip tövbe eyledim, o büyüÄŸün önünde.

Çok memleket dolaÅŸtım, çok âlim gördüm, fakat,
Görmedim hiçbir yerde, onun gibi büyük zat.)