Cüneyd-i BaÄŸdadi’nin dayısı ve üstadı,
Olan Sırri Sekati, onu yanına aldı.

Ve Mekke'ye götürdü hac için Beytullaha.
Cüneyd-i BaÄŸdadi’yse çocuktu henüz daha.

Tam mescid-i harama ulaştıkları saat,
Baktılar ki toplanmış, dörtyüz ilim ehli zat.

Hepsi, (Åžükür) hakkında yapıyor bir tarifler.
Onlar da, bir kenara oturup dinlediler.

Dörtyüz tarif ve izah yapıldıysa da, fakat,
Yine de kifayetsiz kalmıştı bu izahat.

Hemen Sırri Sekati, yedi yaşında olan,
Cüneyd-i BaÄŸdadi’ye emretti ki o zaman:

(Sen de, ÅŸükür hakkında birÅŸey söyle, haydi kalk!
Ki, ÅŸükür mevzuunu iyice anlasın halk.)

O da (Peki) diyerek, ayağa kalktı hemen.
Bir tarif de o yaptı, fazla kelam etmeden.

Dedi: (Åžükür, Allah'ın verdiÄŸi nimet ile,
Ona, günah ve isyan etmemektir az bile.)

Âlimler, bu tarifi begayet beÄŸendiler.
(Åžimdi ÅŸükrün manası tamam oldu) dediler.

Sırri-yi Sekati’nin yetiÅŸip derslerinde,
Büyük Ä°slam âlimi oldu neticesinde.

Ona, Sırri Sekati buyurdu ki: (Ey Cüneyd!
Ä°lim meclisi kurup, herkese ilim öÄŸret.)

Fakat o, kendisini hiç layık görmüyordu.
(Ben, nasıl insanlara vaaz ederim?) diyordu.

Her gün tehir ederken o bu emri böylece,
Resulullahı gördü rüyasında bir gece.

Yaklaşıp buyurdu ki ona Fahr-i kâinat:
(Ey Cüneyd, insanlara eyle öÄŸüt, nasihat.

Zira senin sözlerin, ferahlatır kalbleri.
Ve sayende düzelir, bozuk olan halleri.

Bütün bu insanların kurtulması için hep,
Senin sohbetlerini, Rabbimiz kıldı sebep.)

O sabah, heyecanla gidince üstadına,
Henüz bir ÅŸey demeden buyurdular ki ona:

(Ey Cüneyd, Resulullah sana emir vermeden,
Çekindin insanlara nasihat eylemekten.)

Hemen o gün baÅŸladı vaaz-ü nasihatine.
İnsanlar, akın akın koştular sohbetine.

Halkın suallerini, geniş anlatıyordu.
Yine bir sohbetinde, birisi ÅŸöyle sordu:

(Hiç ibadet etmeden, karşılıksız olarak,
Mümkün müdür Allah'ın lütfuna nail olmak?)

Buyurdu: (Bize gelen nimetlerin cümlesi,
Zaten Onun lütfu ve karşılıksızdır hepsi.

Bizim gibi kulların yapacağı ibadet,
Onun nimetlerine karşılık olmaz elbet.

Yani ibadetimiz ne kadar olsa fazla,
Yine Onun lütfuna karşılık olmaz asla.)