Fudayl bin Ä°yad var ki, bir mübarek velidir.
Nasihatleri ile, kalbleri etti tenvir.
Yediyüz yirmialtı yılında doÄŸan bu zat,
Seksen yaşında iken, Mekke'de etti vefat.
Önce, Ä°slamiyet’e uygunsuz hali vardı.
Gençlik senelerinde, eÅŸkıyalık yapardı.
Sonra tövbe ederek, yöneldi tasavvufa.
Yükselip, mübarek bir veli oldu bu defa.
Haram ve ÅŸüpheliden, ÅŸiddetle kaçınmakta,
Zamanının, en önde geleniydi o hatta.
Abbasi halifesi olan Harun ReÅŸid’e,
ÖÄŸüt, nasihatları meÅŸhurdur halk içinde.
Tövbe edicilerin başında, bu zat vardır.
Cömertlik ve ihsanda, eÅŸine az rastlanır.
Allah'ı tanımakta, pek az idi emsali.
İyilik ve yardıma, uygundu onun hali.
Yaratılış olarak, güzel huylu ve cömert,
Asil bir insan idi, sahib-i hüsn-ü niyet.
İnsanların malını alsa da ellerinden,
Yine de, merhameti bırakmazdı elinden.
Eşkıyalık yaptığı kafilede mesela,
Kadın varsa, onlara hiç dokunmazdı asla.
Sermayesi az olan, yahut da borçlu olan,
Kimselerin malını, almazdı hiç bir zaman.
O, bir gün çocuÄŸunu, almıştı kucağına.
Severken, o çocuÄŸu bir sual sordu ona.
Dedi ki: (Babacığım, beni seviyor musun?)
Dedi ki: (Evet oÄŸlum, ÅŸüphe mi ediyorsun?)
Sordu yine: (Allah'ı seviyor musun peki?)
Dedi: (Evet evladım, severim elbette ki.)
Bu sefer babasına sordu ki oğlu tekrar:
(Peki ey babacığım, kaç tane kalbiniz var?)
(Bir tanedir) deyince, sordu yine: (Ey baba!
(Bir kalbe, iki sevgi nasıl sığdı acaba?)
OÄŸlunun bu sözünden, etkilendi begayet.
Bu söz ile, kalbine geldi nur ve hidayet.
DüÅŸündü ki: (Bu bana, bir ikaz-ı ilahi.
Bunu ona, Allah'ım söyletti bizatihi.
Yoksa o, bu sözleri edemezdi bana arz.
Rabbim, bu çocuk ile eyledi beni ikaz.)
Oğlunu, kucağından bıraktı hemen yere.
Yalvarmaya başladı Rabbine o bu kere.
Dedi ki: (Ya ilahi, sana söz veriyorum.
Bu hatalı gidişi, hemen terk ediyorum.
Åžu an son veriyorum, haramilik iÅŸine.
Al beni affettiÄŸin kullarının içine.)
Sonra oÄŸluna dönüp, dedi ki: (Ey evladım!
Seni, bir nasihatçi kıldı bana Allah'ım.
Sen ne güzel vaizsin, irÅŸad ettin beni sen.
Senin nasihatinle, deÄŸiÅŸti kalbim hemen.)
|
