Halife Harun ReÅŸid, bir gece, vezirine,
Dedi ki: (Götür beni gönül ehli birine.

Zira sıkıldı kalbim, bu şaşalı hayattan.
Gidip, gönül huzuru edinelim o zattan.)

Vezir (Peki) diyerek Harun'un bu emrine,
Götürdü Süfyan ibni Uyeyne’nin evine.

Vezir kapıyı çalıp, seslendi ki: (Ey Süfyan!
Senin ziyaretine gelmiÅŸtir ÅŸimdi sultan.)

Dedi: (Niçin önceden bildirmediniz bana?
Bilseydim, ben gelirdim sultanın huzuruna.)

Süfyan'ın bu sözünü iÅŸitti Harun dahi.
Dedi ki: (Aradığım, bu zat değil vallahi.)

Süfyan, buna karşılık dedi: (Ey sultanımız,
Fudayl ibni Ä°yad’dır sizin aradığınız.)

Ayrılarak, Fudayl’in kapısına gittiler.
O, bir âyet okurdu, dışardan iÅŸittiler:

(Günahkârlar, kendini, ehl-i takva ile hep,
Bir tutacağımı mı zannediyorlar acep?)

Harun bunu iÅŸitip, ÅŸöyle dedi o saat:
(Bu, bize kâfi gelir, istiyorsak nasihat.)

Fudayl’in kapısını çalarak daha sonra,
Ä°zin çıkması için, beklediler bir ara.

Sordu (Kimsiniz?) diye, o, kapı arkasından.
Dedi: (Ziyaret için gelmiÅŸtir sana sultan.)

Buyurdu ki: (Sultanın, ne işi var benimle?
Benim dahi, ne işim vardır ki sultan ile?

Dünya adamlarıyla, ne diye görüÅŸeyim?
Lütfen meÅŸgul etmeyin, iÅŸim var zira benim.)

Onun bu sözlerini iÅŸitti Harun bizzat.
Dedi ki: (İşte budur, benim aradığım zat.)

Vezir dedi: (Ey Fudayl, bak, emir-el müminin,
GelmiÅŸ senin kapına, nasihat almak için.)

O, içerden dedi ki: (Yoktur bizim iznimiz.
Zorla girecekseniz, onu siz bilirsiniz.)

Sonra açtı kapıyı, hiç de istemeyerek.
Sultan girdi içeri, çok hürmet göstererek.

Fudayl, onlar girince, söndürdü kandilini.
Dedi: (Gözüm görmesin dünya ehli birini.)

Gerçi o, sultan idi çok Ä°slam diyarına.
Lakin zor girebildi bu velinin yanına.

O, dünya sultanıydı, bu, gönüller sultanı.
O, bunda arıyordu gönlünün dermanını.

Harun rica etti ki bu Allah adamına:
(Nasihat almak için, geldim senin kapına.)

Karanlıkta, elini tutarak hükümdarın,
Dedi: (Ne yumuÅŸak el, yanmasa Nar’da yarın.)

AÄŸladı Harun ReÅŸid, dedi ki: (Söyle yine.)
Buyurdu ki: (Sultansın sen şimdi milletine.

Lakin bilir misin ki, asıl sultanlık nedir?
Bu, hep kendi nefsine, sultan olabilmendir.)