O gün Fudayl bin Ä°yad, Harun ReÅŸid gelince,
Tesirli sözleriyle, öÄŸütler verdi nice.

Abbasi halifesi idi ki Harun ReÅŸid,
O nasihat ettikçe, olurdu çok müstefid.

O Allah adamına arz etti ki: (Ey Fudayl!
Gayet ferahlıyorum, söyle yine bu minval.)

Buyurdu: Büyük baban hazret-i Abbas dahi,
Amcası oluyordu Resulün bizatihi.

O, Resul-i ekreme gelerek bir gün yine,
Dedi: (Beni emir yap, bir kavim üzerine.)

Ona, cevap olarak buyurdu ki: (Ey amcam!
Nefsinin üzerine yaptım ben seni baÅŸkan.)

Yani kendi nefsini itaate getirmen,
İyidir, bin senelik halkın ibadetinden.

Hem dahi Resulullah buyurdu: (Ahirette,
Bir kavme başkan olmak, pişmanlıktır elbette.)

Harun ReÅŸid dedi ki: (Yine söyle ey Fudayl!)
Buyurdu ki: Ey Harun, sultanlık büyük vebal.

Ömer bin Abdülaziz, sultan oldu ilk daha.
BaÅŸvurdu ulemadan Salim bin Abdullah’a.

Dedi: (Girdim altına, gayet ağır bir yükün.
Altından kalkmam için, çaresi nedir bu gün?)

Buyurdu ki: (Kurtulmak istersen azabından,
Teb'andan yaşlıları, kabul et kendi baban.

Gençleri kardeÅŸin bil, çocukları evladın.
Kadınları anan bil, kızları kendi bacın.

Sen, bu yakınlarına nasıl davranıyorsan,
Kendi teb'ana dahi, yap iyilik ve ihsan.)

Harun onu dinliyor, bir yandan ağlıyordu.
(Ey Fudayl, biraz daha nasihat et) diyordu.

Buyurdu ki: (Ey Harun, bil ki, ÅŸu güzel yüzün,
Cehennemde yanar da, çok çirkin olur bir gün.

Zira nice güzel yüz vardır ki halk içinde,
Yanarak çirkinleÅŸir, Cehennem ateÅŸinde.

Ve yine niceleri vardır ki başkan, emir,
Yarın mahşer yerinde, olurlar mahbus, esir.)

Harun'un ağlaması şiddetlendi iyice.
Dedi: (Ferahlıyorum bunları dinleyince.)

Buyurdu ki: (Ey Harun, kork ve titre Allah'tan.
Millete zulmetme ki, kurtuluÅŸ yok azaptan.

Her bir icraatından, soracak Hak teâlâ.
Ne cevap vereceksin, onu düÅŸün evvela.

Bu dünya baki deÄŸil, ölürsün bugün yarın.
Kabir suallerine, hazır mı cevapların?

Sığamazken sen bugün koskoca saraylara,
Ölünce, sığacaksın o daracık mezara.

Sen bugün hükümdarsın, görürsün çok iltifat.
Hükümdar olduÄŸuna bakmazlar orda fakat.)

Öyle çok aÄŸladı ki Harun ReÅŸid bu sefer,
Vezir dedi: (Ey Fudayl, söyleme, artık yeter.)