Mübarek hanımları anlatır ki ÅŸöylece:
Mevlana, eve gelip namaz kıldı bir gece.
Namazını bitirip, el kaldırdı duaya.
AÄŸlayarak yalvardı Allahü teâlâya.
Bir hayli uzun sürdü onun yalvarışları.
Öyle ki, seccadeyi ıslattı göz yaÅŸları.
Bunu görüp, takatım kalmadı artık daha.
Ben de, göz yaÅŸlarıyle baÅŸladım aÄŸlamaya.
Dedim ki: (Ey efendi, dünya ve ahirette,
Hepimizin ümidi, ancak sensin elbette.
Sen ise, bu ilmin ve ibadetinle, ÅŸu an,
Bu kadar çok korkar ve aÄŸlayıp yalvarırsan,
Biz, bu günah yüküyle ve azken amelimiz,
Yarın, mahÅŸer gününde nice olur halimiz?)
Buyurdu ki: (Ey hanım, dinle beni, pekala.
Bize, öyle nimetler verdi ki Hak teâlâ,
O nimetler yanında, bizim bu ibadetler,
Kusur ve noksanlıktan başka şey değildirler.
Bizim gibi acizin, Halık’ına yapacak,
Ä°badet ve taati, bu kadar olur ancak.
O da, kabul görürse bir iÅŸe yarar elbet.
Yoksa, kim yapabilir Ona layık ibadet?)
Mevlana hazretleri, gayr-i müslim, Müslüman,
Herkese, hep iyilik yapıyordu her zaman.
Onun bu güzel huyu ve yüksek ahlakıyle,
İmana gelirlerdi hıristiyan halk bile.
Ä°ÅŸte bu hasletiyle hazret-i Mevlana’nın,
Åžöhreti, yayılmıştı her yerine dünyanın.
Hatta Kostantiniye ÅŸehrindeki bir papaz,
Onun ismini duyup, görmeyi çok etti arz.
Bu Allah adamını görmek için, o ara,
Hazırlığını yapıp, düÅŸtü hemen yollara.
O zamanlar, Konya’da olan hıristiyanlar,
Haber alıp, papazı yolda karşıladılar.
Hazret-i Mevlana'yı sordu papaz ilk önce.
Dediler: (Seveceksin sen de onu görünce.
Güler yüz, tatlı dili, mest ediyor insanı.
MeÅŸhurdur halk içinde iyilik ve ihsanı.)
Onlar, gelen papaza bunları söyler iken,
Hazret-i Mevlana da geliyordu ilerden.
Dediler ki: (Ä°ÅŸte bak, ÅŸu gelendir Mevlana.
Burada çok itibar gösterir herkes ona.)
Papaz onu görünce, hayran kaldı bir müddet.
Sonra da hızla koÅŸup, gösterdi saygı, hürmet.
Elinde olmaksızın, değişti birden hali.
Onun nurları ile dirildi ölü kalbi.
Hidayet ışıkları kalbine doldu bir an.
Åžehadeti getirip, orada etti iman.
Onu görüp, öteki hıristiyanlar dahi,
Ä°mana kavuÅŸtular, getirip ÅŸehadeti.
|
