Rabia-i Adviyye, mübarek bir hanım zat.
Seksen yaşında iken, Kudüs’te etti vefat.

Babası İsmail ki, fakir idi bir nice.
Kendisinin üç kızı var idi bundan önce.

Bu dahi kız olunca, oldu dört kız evladı.
Dördüncü manasına, (Rabia) kondu adı.

Rabia-i Adviyye, dünyaya geldiğinde,
Saracak bir bez bile yok idi evlerinde.

Annesi mahzun olup, rica etti beğinden:
(Git biraz kandil yağı al komşunun birinden.)

Lakin o, yıllar yılı şunu bilirdi ki hep:
Allah'tan gayrisinden, edilmez bir şey talep.

Hanımı üzmenin de, İslam’da yoktu yeri.
Komşunun kapısına el sürüp döndü geri.

Dedi: (Kapı kapalı, geri geldim almadan.)
Hanım bunu duyunca, çok ağladı o zaman.

O da çok üzülmüştü, uyudu o arada.
Hazret-i Peygamberi görüverdi rüyada.

Peygamber efendimiz buyurdu: (Ey İsmail!
Üzülme, zira bunlar üzülecek şey değil.

Bu kızın, çok yüksek bir makama erecektir.
Ve yetmiş bin kişiye, şefaat edecektir.

Bu sabah uyanınca, gidiver valinize.
De ki: Resulullahın selamları var size.

Dedi ki: O, her gece, okurdu yüz salevat.
Halbuki geçen gece, unuttu bunu fakat.

Keffareti olarak, sana gelen kimseye,
Kendi helal malından, yüz altın ver hediye.)

O sabah uyanınca, valiye koştu hemen.
Buyurduğu sözleri, nakletti ona aynen.

Resulün selamını işitince o vali,
Sevinç ve sürurundan, bambaşka oldu hali.

Zira Peygamberimiz selam gönderiyordu.
(Ya Rabbi bu ne nimet, ne saadet) diyordu.

Bir daha duymak için Resulün selamını,
Dedi ki: (Duyamadım, tekrar et kelamını.)

Resulün selamını tekrar etti valiye.
Lakin o, doymuyordu bu sözü dinlemeye.

Dedi ki: (Ey kardeşim, az duyuyor kulağım.
O sözünü, bir daha de ki, iyi duyayım.)

Söyletti yedi defa Resulün selamını.
Her bir selamı için, ayırdı (yüz altın)ı.

(Yediyüz altın) oldu, verdi onun eline.
Tazim ve hürmet ile uğurladı evine.

Biraz büyümüştü ki Rabia hazretleri,
Vefat etti peşpeşe annesiyle pederi.

Artık o kimsesizdi, ortada yalnız kalıp,
Hizmetçi yaptı onu, bir zalim yakalayıp.

Gaibden denildi ki: (Kendini üzme sakın.
Çok yüksek olacaktır Cennetteki makamın.)