Mısır’da baÅŸ kadılık vazifesini yapan,
(Takıyyüddin) adında biri vardı o zaman.

Ahmed-i Bedevi’nin büyük zat olduÄŸunu,
Bilir ve gıyabında severdi gayet onu.

Lakin Ahmed Bedevi hakkında, bazıları,
Yaparlardı maalesef bazı iftiraları.

Hakikati öÄŸrenmek maksat ve gayesiyle,
Ziyaretine gitti evine birisiyle.

Dedi ki: (Hakkınızda bazı sözler iÅŸittim.
Keşke işitmeseydim, şaşırdım, hayret ettim.

Zira bazı kimseler diyor ki hakkınızda,
Cemaate gelmiyor, hiç kılmıyor bazı da.)

Seyyid Ahmed Bedevi, üzüldü gayet buna.
Döndü ve sert olarak bir nazar etti ona.

Takıyyüddin efendi, nazarın ÅŸiddetinden,
Bayılıp düÅŸtü yere, geçmiÅŸti kendisinden.

Ayılınca gördü ki, ıssız bir sahradadır.
Hiç de tanımadığı bir çöl ortasındadır.

Kendisine kızarak, söylendi ki: (Ey ahmak!
Nene gerek velide hata kusur aramak.

N’olacak ÅŸimdi halin bu ıssız sıcak çölde?
Açlık ve susuzluktan öleceksin belki de.)

O böyle düÅŸünürken, göründü nurlu biri.
O zaman, çok sevindi o gayr-i ihtiyari.

Zira bir ıssız çölde, insanla karşılaÅŸmak,
Allahü teâlânın bir ihsanıdır ancak.

O kiÅŸi yaklaşınca, koÅŸup öptü elini.
Ve ona, aÄŸlayarak arz eyledi halini.

O, dinleyip dedi ki: (Bütün suç sende fakat.
Hiç evliya zatlarda aranır mı kabahat?

Acaba bilir misin sen ÅŸu anda nerdesin?
Mısır'dan, iki aylık uzak mesafedesin.

Seni, bu felaketten kurtaracak biri var.
O da, yine o zattır, sen gidip ona yalvar.

Åžu ilerde cami var, sen hemen oraya git.
Ahmed-i Bedevi de teÅŸrif eder bu vakit.

Özrünü beyan edip, affını dile ondan.
Seni, ancak o veli kurtarır bu sahradan.)

Takıyyüddin efendi, (Peki) deyip bu defa,
Ayrılıp gitti hemen, gösterdiÄŸi tarafa.

Onun imametinde, kılınıp bitti namaz.
Takıyyüddin, giderek affını etti niyaz.

O buyurdu: (Hızır’a rastlamasaydın ÅŸayet,
Bu ıssız sahralarda, zor idi işin gayet.)

Sırtını sıvazlayıp, buyurdu ki: (Haydi git.
Zira çoluk çocuÄŸun seni bekler bu vakit.)

(Peki efendim) deyip, öper öpmez elini,
Evlerinin önünde buluverdi kendini.