(Ebül Kays bin Ketile) ismi ile, Mısır’da,
Bir âlim var idi ki, meÅŸhurdu o asırda.

Bu âlim, bir iÅŸ için çıktı bir gün sefere.
Geldi Seyyid Ahmed’in medfun olduÄŸu yere.

Ä°ÅŸitmiÅŸti önceden, onun nam ve ününü.
Lakin tam bilmiyordu, manen üstünlüÄŸünü.

Tesadüf o beldeye uÄŸrayınca nihayet,
Ä°nsanların halini görünce etti hayret.

Zira ÅŸahit oldu ki, büyük bir veli diye,
Halk, çok ilgi gösterir Ahmed-i Bedevi’ye.

Kendi de, ilmi ile meÅŸhurdu gayet iyi.
Fazla buldu bu zata gösterilen ilgiyi.

Ve oranın halkına dedi ki: (Ey insanlar!
Bu kadar iltifat ve ilgiye ne lüzum var?

Bu zatı, daha önce duymuÅŸtum ben de, fakat,
Lüzumundan fazladır o zata bu iltifat.)

Onlar, bu âlim için (yabancıdır) diyerek,
Üstünde durmadılar normal ÅŸey addederek.

Evlerine götürüp, yemek ikram ettiler.
Sofrada balık vardı, beraberce yediler.

Lakin olmadığından balığa pek alışık,
Takıldı balık yerken, boÄŸazına bir kılçık.

Öyle ki, gitmiyordu ne ileri, ne geri.
Muvaffak olamadı çıkarmaya hiçbiri.

Çok tabipler getirdi ev sahibi evine.
Çok uÄŸraÅŸtılarsa da, çıkmadı kılçık yine.

Âlimin ızdırabı, gün be gün artıyordu.
Lakin buna, hiç kimse çare bulamıyordu.

Yemek ve içmekten de, kesildi en nihayet.
Hiç de onun başına gelmemiÅŸti böyle dert.

Başını öne eÄŸip, düÅŸününce o bunu,
Anladı bir ikaz-ı ilahi olduğunu.

Dedi ki: (Ben o zata, bulundum su-i zanda.
Bunun için bu derde duçar oldum ÅŸu anda.

Demek ki, Hak indinde büyükmüÅŸ meÄŸer o zat.
Herkes, haklı olarak gösterirmiÅŸ iltifat.

Gerçi beni, bu babta ikaz etti insanlar.
Lakin ben, o sözlere etmedim hiç itibar.)

Bunları düÅŸünerek, o kendi kendisine,
Geldi Seyyid Ahmed’in mübarek türbesine.

Kalbindeki o inkâr, gitmiÅŸti ÅŸimdi artık.
Doldurmuştu yerini, bir nedamet, pişmanlık.

Ä°ki diz üzerine oturdu edebinden.
Ve Yasin-i ÅŸerifi okuyordu ki, birden,

O anda, boğazına geliverdi bir gıcık.
Öksürünce, yerinden fırlayıp çıktı kılçık.

O büyük evliyaya, hüsn-ü zan eyleyince,
O kılçık belasından, halas oldu böylece.