Rebi’ der ki: Üveys’i, gittim bir gün görmeye.
Sabahı kılıyordu, başladım beklemeye.

Tesbihini bitirip, dua etti çok uzun.
Ben, yine beklerdim ki, duası bitsin onun.

En nihayet bitirip, başladı zikre tekrar.
Yerinden hiç kalkmadı, kuÅŸluk vaktine kadar.

Kuşluk vakti olunca, namaza kalktı hemen.
Sonra kalktı öÄŸleye, hiç de ara vermeden.

Bir namazı bitirip, başlardı diğerine.
GörüÅŸmek ümidiyle, bekliyordum ben yine.

Böyle, üç gün üç gece, uyumadı, yemedi.
Dördüncü gecesinde, ÅŸöyle dua eyledi:

(Sana sığınıyorum ya Rabbi şu şeylerden:
Çok yiyen karın ile, çok uyuyan gözlerden.)

Ben bunu iÅŸitince, dedim: (Yeter bu bana.
Lüzum yok artık onun, baÅŸka nasihatına.)

(Bu, kıyam gecesidir) diyerek, bazı gece,
Uyumadan, kıyamda dururdu hep öylece.

(Bu, rüku gecesidir) deyip hem baÅŸka zaman,
Rükuda geçirirdi geceyi uyumadan.

Bazı gece, (Bu, secde gecesidir) diyerek,
Secdede geçirirdi geceyi, sabaha dek.

Üveys’e sordular ki: (Namazda huÅŸu nedir?)
Dedi ki: (Ä°ÄŸne batsa, bir ÅŸey hissetmemektir.)

Ona, (Nasılsın?) diye, sual etti bir mümin.
Buyurdu: (Bir insan ki, kalkınca sabahleyin,

AkÅŸama saÄŸ çıkar mı, çıkmaz mı, yok haberi.
Böyle aciz bir kulun, nasıl olur ahvali?)

Bir gün, ziyaretine gitmiÅŸti onun bir zat.
Dedi: (Eder misiniz bana biraz nasihat?)

(Peki) deyip, o zata yaptı nasihatini.
Sordu ona: (Ey kiÅŸi, bilir misin Rabbini?)

O (Bilirim) deyince, buyurdu: (Öyle ise,
Ondan gayrilerini, lüzum yok bilmenize.

Bir kul ki, Sahibini biliyorsa o ÅŸayet,
Ondan başkalarını, bilmesine yok hacet.)

O kiÅŸi, böyle bir söz duymamıştı kimseden.
Duygulandı begayet onun bu cümlesinden.

Dedi ki: (Bir tek daha nasihat edin ÅŸu an.)
Sordu ki: (Rabbin seni bilir mi ey Müslüman?)

(Elbet bilir) deyince, buyurdu ki: (Ey kimse!
Seni, Ondan gayrisi bilmesin öyle ise.

Bir kul ki, onun Rabbi bilirse onu ÅŸayet,
Ondan gayri birinin bilmesine yok hacet.)

Buyurdu ki: (Yükselmek istiyorsa bir insan,
Tevazu etmelidir herkese muntazaman.

Kim ki şeref ararsa, sarılsın ibadete.
Kim zenginlik ararsa, tutunsun kanaate.)