Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh”, İstanbul’da yaşadı.
Kabr-i şerifi, Ankara’nın Bağlum nahiyesindedir.

Bir gün huzuruna bir genç gelip arzetti:
- Hocam, çok günah işliyorum. Ne yapayım?

Şefkatle baktı gence:
- O günahları herkesin gözü önünde mi işliyorsun evladım?
- Hayır efendim, gizli işliyorum.

- Neden?
- Başkası görse, utanırım efendim.

- Kimse görmüyor mu seni?
- Hayır efendim, görmüyor.

- Hiç mi kimse görmüyor?
- Hayır efendim. Gizli yapıyorum.

Manalı manalı baktı gence:
- Peki, Allah da mı görmüyor evladım?

Genç şaşırdı:
- Allah mı?
- Evet, Allahü teâlâ.

Gencin benzi kül gibi olmuştu.

Sesi titreyerek sordu:
- O görür, değil mi hocam?
- Tabii ya. Ona gizli mi var evladım?

Genç kızardı, bozardı.
Ve bir “Eyvah!” deyip yere yıkıldı.

Ayıldığında, o günahlara karşı nefret vardı içinde.
Artık istese de yapamazdı o günahları.


Cehenneme girmemenin yolu

Talebesinden biri de, bir gece kendi kendine;
“Yarın gidip, “Cehenneme hiç girmemenin yolu var mı?” diye sorayım hocama” diye düşündü.

O böyle düşünürken çalındı kapısı.
Açtığında hocasını gördü eşikte.

Şaşırdı birden:
- Buyurun hocam.

Büyük veli girdi içeri:
- Bana bir şey mi soracaktın evladım?

Şaşkınlığından kekeledi:
- E, e, evet efendim.

- Peki, sor bakalım.
- Hocam, Cehenneme hiç girmemenin yolu var mı diye soracaktım?

- Var tabii evladım.
- O nedir efendim?

- İmanı ve itikadı, “Ehl-i sünnet alimleri”nin bildirdikleri gibi dosdoğru olmaktır.

- Böyle olanlar hiç mi girmezler Cehenneme?
- Hayır, girseler de “hamam sıcaklığı” kadar bir sıcaklık hissederler ancak.

Genç sordu:
- Bu doğru imanı nereden öğrenebilirim hocam?
- “Ehl-i sünnet alimleri”nden, onlar yoksa kitaplarından, buyurdu.

Ve dönüp gitti.