Rebi-ül evvelin onikinci Pazartesi gecesiydi.
Yer yüzü ve yedi kat gökler, büyük sevinç içinde bir ÅŸeyi bekliyordu.

Efendimiz aleyhisselamın teşrifini.
Sabaha karşı beklenen Nur doğdu.

Hazret-i Amine anlatıyor:
O Servere hamile olduÄŸum günlerde hiç acı ve elem hissetmedim.
Altı aydan sonra bir ses işittim:

Diyordu ki:
- Ey Amine! Kime hamile olduÄŸunu biliyor musun?
- Bilmiyorum, dedim.

- Peygamberlerin sonuncusuna hamilesin.

Aynı sesi yine duydum.
- ÇocuÄŸun ismini Muhammed koy! dedi bana.

Çok susamıştım.
Bir kâse ÅŸerbet verdiler.

Ä°çtim.
Baldan tatlı ve serin idi.

Pek çok hanımlar bana hizmet ediyordu.
Ama onları tanımıyordum.

Biri tanıttı kendisini:
- Ben, Firavun’un hanımı Asiye’yim.

Sonra diğeri tanıttı:
- Ben, Meryem binti Ä°mran’ım. Bunlar da Cennet hurileri.

Ve bir nida duydum:
- Onu, insanların gözünden örtün!

Korkudan terlemiÅŸtim.
Terimden misk kokusu yayılıyordu.

O Server doÄŸar doÄŸmaz, mübarek başını secdeye koydu.
Ve şehadet parmağını kaldırdı.

Bir ses iÅŸittim:
- Onu, maÄŸribden meÅŸrika kadar her yerde gezdirin. Tâ ki, cümle alem Onu ismiyle ve cismiyle tanısınlar! diyordu.

Åžifa hatun diyor ki:

DoÄŸum anında Amine’nin yanındaydım.
O Server doÄŸar doÄŸmaz dua ve niyaz ettiÄŸini iÅŸittim.

Hazret-i Safiyye anlatıyor:
DoÄŸar doÄŸmaz secde etti.

Sonra mübarek başını kaldırdı.
Ve açık bir dil ile; “La ilahe illallah. Ä°nni Resulullah” dedi.

Onu yıkamak istedim.
- Biz Onu yıkanmış olarak gönderdik, dediler.

Secdede, hafif sesle bir ÅŸeyler söylüyordu.

Kulak verdim;
- Ümmeti! Ümmeti! diyordu.

Abdülmuttalip anlatıyor:
DoÄŸum anında Kâbe yanındaydım.
Kâbe’nin, makam-ı Ä°brahime doÄŸru secde ettiÄŸini gördüm.

Ve bir ses iÅŸittim Kâbe’den.
- Allahü ekber. Muhammed aleyhisselam beni putlardan temizler! diyordu.

Ve bir gürültü duydum.
Baktım, “Hübel putu” yerde yatıyordu.