Åžaban Dede “rahmetullahi aleyh”, Denizli Evliyasından gönül ehli bir zattı.
Dünyaya raÄŸbet etmez, ahiretini düÅŸünürdü devamlı.

Sevdikleriyle tek mevzu üzerinde sohbet ederdi ekseri:
“Ölüm” ve “Ahiret”.

Bir gün sordu cemaatine:
- Ecel vaktini bilen var mı?
………..!?

- Bir saat yaÅŸamaya senedi olan?
………..!?

Buyurdu ki:
- Ä°kisi de mümkün deÄŸil. Öyleyse neden “Sonra yaparım” diyor bu insanlar?

Biri kalktı ve;
- Efendim, ilk yapılacak şey nedir? diye sordu.

Cevaben;
- Ä°slamiyet’i öÄŸrenmek, buyurdu.

- Ondan sonra efendim?
- ÖÄŸrendiÄŸiyle amel etmektir.

- Sonra hocam?
- Sonra da onu baÅŸkalarına öÄŸretmeye çalışmaktır.

Ve ekledi:
- Müslüman, bir anını bile boÅŸa geçirmez. Dünya, hayaldir. Önce yok idi. Sonunda da yok olacak. Ama ahiret sonsuzdur. Hiç yok olmaz.


Haydi “Allah” de!

Bir gün de bir eve çağırdılar kendisini.
Kalkıp gitti.

Ä°çerde ölmek üzere olan bir hasta vardı.

Yakınları rica etti:
- Efendim, hastamıza “kelime-i ÅŸehadet”i telkin etseniz. Biz bir türlü söyletemedik.

Mübarek yanaÅŸtı hastaya.
- Haydi “Allah” de!
…………..

- “La ilahe illallah” de!
…………..

Israr edince, hasta gözlerini açtı ve;
- Diyemiyorum, dedi. BoÅŸuna uÄŸraÅŸma!

Mübarek zat sordu:
- Neden diyemiyorsun?

- Dilim dönmüyor, dedi.
Ve öldü o haliyle.

Şaban Dede sordu yakınlarına:
- Önceki hayatı nasıldı bu kiÅŸinin?
- Her gün ÅŸarap içerdi.

- Namaz kılar mıydı?
- Hayır.

- Üzülür müydü?
- Hayır.

- Tövbe eder miydi?
- Maalesef.

Başını eğip usulca mırıldandı:
- Nasıl yaÅŸarsak, öyle ölürüz!