Ahmet Siyahi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Kastamonu Velilerindendir.
1874 de, doksanbeş yaşlarında vefat etti.

Bu zatın sevdiÄŸi bir komÅŸusu vardı ki, hastalandı bir gün.
Büyük Veli ziyaretine gitti bir akÅŸam.

Hâl hatır sordu:
- GeçmiÅŸ olsun komÅŸu, nasıl oldun?
- Çok ÅŸükür hocam, belim aÄŸrıyor biraz.

Teselli etti kendisini:
- Allah şifa versin. İnşallah kısa zamanda iyileşirsin. Ama bilesin ki hastalıkta şifa vardır.

Adam şaşırdı birden:
- Hastalıkta şifa mı vardır efendim?

- Evet. Ä°nsan hasta olunca, ne kadar aciz, ne kadar zavallı olduÄŸunu çok iyi anlıyor, deÄŸil mi?
- Evet, aynen öyle efendim.

- Hatta bazen ne kadar çaresiz olduÄŸunu görüyor.
- Evet hocam.

- Ayrıca hasta olan kimse “Ölüm”ü hatırlıyor. Günahlardan kesiliyor. Allah’a daha bir yakın hissediyor kendini. En azından ÅŸifa vermesi için durmadan yalvarıyor Rabbine, öyle deÄŸil mi?
- Öyle efendim.

Buyurdu ki:
- Kulluk da budur zaten. Ä°nsanın, Rabbine karşı kendini aciz görmesidir. Bu da kalb için ÅŸifadır iÅŸte. Manevi ÅŸifa yani.

- Şimdi anladım hocam.


Çok sevap kazanmak için

Bir gün de bir talebesi geldi ve;
- Hocam, bana, çok sevap kazandıracak bir ibadet söyler misiniz, diye rica etti.

Sevgiyle baktı gence:
- Çok sevap kazanmak istiyorsan, insanların sıkıntılarını gider evladım. Rahatlat onları.

Delikanlı arzetti:
- Efendim, ben çok sevap kazandıracak bir ibadet sormuÅŸtum. Hani namaz kılmak gibi, oruç veya zikir gibi falan.

Büyük Veli tebessüm etti:
- Sen çok sevap kazanmak istemiyor musun evladım?
- Evet hocam, istiyorum.

- Öyleyse insanların dertlerine deva ol, kalblerine ferahlık ver, ihtiyaçlarını gider, sevindir onları.

Ve izah etti:
- Bak evladım, bir Müslümanın bir ihtiyacını görmen, bir sıkıntısını gidermen veya herhangi bir ÅŸekilde onları sevindirmen, “bin sene” nafile ibadet etmenden daha sevaptır. Åžimdi anladın mı?

- Anladım efendim.