Kutbüddin-i Ä°zniki hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Ä°znik toprağını nurlandıran bir büyük Veli.
Türbesi, YeÅŸil caminin hemen karşısındadır.
Timur Han "rahmetullahi aleyh", ordusuyla Anadoluya geldiÄŸinde, insanlar korkudan koÅŸtular bu zata.
Ve yalvardılar:
- Efendim, ne yapalım? Bir kurtuluÅŸ yolu gösterin bize.
Mübarek zat, derhal kalem kağıt alıp bir mektup yazdı.
Zarfı mühürleyip verdi onlardan birine:
- Al bunu. Timur Hanın ordusuna git. Åžu boyda, ÅŸu kıyafette bir kumandan olacak. Ona bizden selam söyleyip ver bunu kendisine.
O kiÅŸi;
- BaÅŸ üstüne efendim! dedi.
Ve gidip buldu o kumandanı.
Mektubu verdi.
Komutan zarfı açıp da “Kutbüddin Ä°zniki” mührünü görünce irkildi birden.
Mektubu büyük bir edeple okudu.
Öpüp başına koydu.
Ve döndü o gelene:
- Hay hay. Emirleri olur, derhal gideriz!
Ordu aynı gün toplandı.
Ve terk etti Anadolu’yu.
Son nefeste Allah demek
SevdiÄŸi bir gençle sohbet ediyordu bir gün de.
Delikanlı arzetti:
- Efendim, son nefeste “Allah” diyebilmek çok güzel bir ÅŸey ama bu, herkese nasip olmuyor deÄŸil mi?
Büyük Veli;
- Evet, maalesef öyle, buyurdu.
Arzetti tekrar:
- Ben ölürken Allah demeyi çok istiyorum hocam.
- Ne güzel. Hemen baÅŸla öyleyse.
- Neye başlayayım efendim?
- Allah demeye.
- Hocam anlatamadım galiba. Ben, ölürken “Allah” demek istiyorum, ÅŸimdi deÄŸil.
Mübarek zat güldü:
- Evladım, şimdiden demezsen, o zaman nasıl diyebilirsin ki?
- Diyemem mi efendim?
- Çok zor. Çünkü o anda ÅŸuur kalkar. Akıl iÅŸlemez. Kalbinde olan gelir diline. SaÄŸlığında aÄŸzın “Allah” demeye alışmışsa, kalbin bu nurla dolmuÅŸsa, kolay dersin o zamanda.
Ne yapayım?
Bir genç de bu zata gelip;
- Efendim dualarım kabul olmuyor. Ne yapayım? diye dert yandı bir gün.
Mübarek zat sordu ona:
- Namazlarını kılıyor musun yavrum?
- Eh iÅŸte efendim.
- Ne demek eh iÅŸte?
- Yani beş vakti tam kılamıyorum hocam.
- Olmaz. Dualarının kabul olmasını istiyorsan, “beÅŸ vakit namaz”ını tam kılacaksın. Hem de özenerek.
Ve ilave etti:
- Namaz kılmayanın duası kabul olmaz evladım.
|
