Adem aleyhisselam, Havva validemiz ile evlenince, Nur-u Muhammedi Havva validemize geçti.

Åžit aleyhisselam doÄŸunca, buna geçti.

Åžit aleyhisselam büluÄŸ çağına gelince, Cebrail aleyhisselam gelip haber verdi:
- Ey Adem! Yarın bütün evladını topla!

- Niçin ya Cebrail?
- Nur için sözleÅŸme yapılacak.

Ertesi gün, Adem aleyhisselam ve bütün evladı bir yerde toplandılar.
Cebrail aleyhisselam, yetmiÅŸbin melekle geldi.

Ve ÅŸöyle konuÅŸtu:
- Ey Åžit! Alnında parlayan “Nur”, Muhammed aleyhisselama aittir. Bu Nuru iyi muhafaza et! Onu temiz ve afif kadınlara teslim eyle! Çocuklarına da böyle vasiyette bulun!

Şit aleyhisselam başını eğip;
- Peki, söz veriyorum, dedi.

Bu sözleÅŸme, bir Cennet ipeÄŸine yazıldı.
Melekler ÅŸahit oldu.

Nur, temiz alınlardan temiz alınlara geçerek Sahibine “sallallahü aleyhi ve sellem” ulaÅŸtı.

Adem aleyhisselamın bütün zürriyeti, belinden -ruh olarak- çıktı o gün.

Hak teâlâ sordu o ruhlara:
- Elestü bi rabbiküm?

Yani “Ben sizin Rabbiniz deÄŸil miyim?”

Bütün ruhlar;
- Kalu bela! dediler.

Yani “Evet ya Rabbi, Rabbimiz sensin!”

Ruhların en nurlusu, Fahr-i alem Efendimiz aleyhisselamın ruhu idi.

Cenâb-ı Hak sordu Ona:
- Ya Muhammed seni kim yarattı?
- Sen yarattın ya Rabbi.

- Kim terbiye etti?
- Sen ya Rabbi.

Rabbimiz “celle sultanüh” buyurdu ki:
- Senden söz aldım. Elini Hacer-i esved üzerine koy!

Sonra diÄŸer Peygamberlerden bu sözü aldı.

Ve buyurdu ki:
- Bu Abdullah’ın oÄŸlu Muhammed, benim Peygamberimdir. Onu ahir zamanda gönderirim. Ona iman edip yardım eder misiniz?

- Evet ya Rabbi! dediler.

Ve ellerini Hacer-i esvede koydular.
Sonra, kıyamete kadar gelecek olan bütün insanların ruhlarından böyle söz aldı.

Ve buyurdu ki:
- DoÄŸru söylüyorsanız bana secde edin!

Bütün ruhlar secdeye kapandılar.
Kâfir ve münafıklar hariç.