Şeyh Molla Mustafa Efendi "rahmetullahi aleyh", Anadolu Evliyasından bir zat.
BileciÄŸe baÄŸlı Gölpazarı ilçesinin AktaÅŸ köyünde medfundur.

Küçük bir kızı vardı bu zatın.

Bir gün babasıyla evin bahçesinde otururken, bir güvercin gelip kondu hemen önlerine.

ÇocuÄŸun hoÅŸuna gitmiÅŸti bu.

Döndü babasına:
- Babacığım, ne tatlı kuş değil mi?
- Evet yavrum, çok güzel bir kuÅŸ.

- Onu tutayım mı babacığım?
- Olur evladım. Haydi git tut!

Kızcağız küçücük adımlarla, yavaÅŸ yavaÅŸ yürüyüp yaklaÅŸtı kuÅŸa.
Uçar diye çok korkuyordu.

Ama uçmadı.
Hatta kıpırdamadı bile.

Yavrucak elini uzatıp rahatça tuttu kuÅŸu.
Ve getirdi babasına.

Annesi de bu hali seyrediyordu pencereden.

Çok ÅŸaşırdı ve seslendi oradan:
- Efendi, KuÅŸ kaçmaz dedin, kaçmadı gerçekten. Sahi, nasıl oldu bu iÅŸ?

Mübarek zat döndü ona:
- Hiç ÅŸaşırma hanım.
- Neden?

- Çünkü ben Rabbime itaat ediyorum da ondan.
- Kusura bakma ama hiç bir ÅŸey anlamadım.

- Bak hanım, kim Allahü teâlâya itaat ederse, mahluklar da ona itaat eder. Sen Rabbinin emrini dinlemezsen, mahlukat da seni dinlemez, ÅŸimdi anladın mı?

- Evet bey, anladım.


Büyükler vefakârdır

Bir gün de, birkaç talebesiyle sohbet ediyordu ki, gençlerden biri;
- Hocam, Evliyanın şefaatine kavuşmak istiyorum. Ne yapayım? diye sordu.

Hocası cevaben;
- Onlara bir iyilikte bulun! buyurdu.
- Ya vefat etmiÅŸlerse efendim?

- Kitapları varsa, onları dağıt. Çocuklarına iyilik et. Evlada yapılan, babaya yapılmış gibidir.

- Bunlar da yoksa efendim?
- O zaman bir “Fatiha” okuyup gönder ruhlarına.

- Böyle de ÅŸefaat ederler mi hocam?
- Elbette. Onlar “Allah adamı” oÄŸul. Vefalı olurlar, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir kimse bir Evliyanın ruhuna, ömründe bir kere bile olsa bir “Fatiha” okuyup hediye etse, o zat bu iyiliÄŸin altında kalmaz. Mutlaka o kimseye ÅŸefaat eder.

- Anladım efendim.