Zeyd bin Harise “radıyallahü anh”, henüz çocuk idi ki, annesiyle birlikte uzaktaki bir akrabalarına ziyarete gitmişlerdi.

Yolda haydutlar kafileyi basıp, Zeydi esir aldılar.
Sonra da satılığa çıkardılar.

Hazret-i Hatice’nin yeğeni, onu satın alıp halasına verdi.
O da Resulullah efendimize “sallallahü aleyhi ve sellem” hediye etti.

Efendimiz aleyhisselam da azat edip evlat edindiler.
Zeyd, Resulullah efendimizden bir daha ayrılmadı.

Lakin babası çok perişandı.
Küçük yaşta kaybettiği oğlunu merak ediyor, hasret ateşi yüreğini dağlıyordu.

Diyar diyar geziyor, onu arıyordu her yerde.
Ve bir sene, o kabileden Beytullaha gelenler olmuştu.

Zeydi orada görüp, babasına haber verdiler.
Adamcağız hazine bulmuş gibi sevindi.

Kardeşini yanına aldı.
Cebini de parayla doldurup koştu Mekke’ye.

Oğlunu kölelikten kurtaracaktı.
Resulullah efendimizin evini öğrenip çıktı huzuruna.

Ve yalvardı:
- Ey Kureyşin büyüğü ve ey Haşimoğullarının en şereflisi! Duydum ki, oğlum yanınızda köle imiş. Ne olur, onu azat et. Ne istersen vermeye hazırım.

Resulullah efendimiz aleyhisselam;
- İstersen kendisine soralım, buyurdular. Sizinle gitmeyi isterse, götürün. Para da istemem.

Adam kulaklarına inanamadı.
- Sahi mi?

- Evet. Ama beni tercih ederse, onu kimseye vermem, ona göre.
- Tamam, kabul ediyorum.

Zeydi çağırdılar, geldi.

Efendimiz aleyhisselam onları gösterip sordular:
- Ya Zeyd! Bunları tanıyor musun?
- Evet, tanıyorum.

- Kim bunlar?
- Şu babam, şu da amcam.

- Seni almaya gelmişler. Ne diyorsun? İster onlarla git, istersen benimle kal.

Zeyd, iyice sokuldu Resulullah efendimize:
- Ölünceye kadar sizinle kalmak isterim ya Resulallah, dedi.

Adamlar şoktaydı.

Efendimiz aleyhisselam sordular:
- Ya Zeyd! Son sözün bu mu?
- Evet ya Resulallah. Bana göre hürriyet, size köle olmaktır.

Babası çok duygulanmıştı.
Resulullah efendimize teşekkür edip döndü memleketine.

Sevinçli ve müsterih olarak.