Zeyd bin Harise “radıyallahü anh”, henüz çocuk idi ki, annesiyle birlikte uzaktaki bir akrabalarına ziyarete gitmiÅŸlerdi.

Yolda haydutlar kafileyi basıp, Zeydi esir aldılar.
Sonra da satılığa çıkardılar.

Hazret-i Hatice’nin yeÄŸeni, onu satın alıp halasına verdi.
O da Resulullah efendimize “sallallahü aleyhi ve sellem” hediye etti.

Efendimiz aleyhisselam da azat edip evlat edindiler.
Zeyd, Resulullah efendimizden bir daha ayrılmadı.

Lakin babası çok periÅŸandı.
Küçük yaÅŸta kaybettiÄŸi oÄŸlunu merak ediyor, hasret ateÅŸi yüreÄŸini daÄŸlıyordu.

Diyar diyar geziyor, onu arıyordu her yerde.
Ve bir sene, o kabileden Beytullaha gelenler olmuÅŸtu.

Zeydi orada görüp, babasına haber verdiler.
Adamcağız hazine bulmuş gibi sevindi.

Kardeşini yanına aldı.
Cebini de parayla doldurup koÅŸtu Mekke’ye.

OÄŸlunu kölelikten kurtaracaktı.
Resulullah efendimizin evini öÄŸrenip çıktı huzuruna.

Ve yalvardı:
- Ey KureyÅŸin büyüÄŸü ve ey HaÅŸimoÄŸullarının en ÅŸereflisi! Duydum ki, oÄŸlum yanınızda köle imiÅŸ. Ne olur, onu azat et. Ne istersen vermeye hazırım.

Resulullah efendimiz aleyhisselam;
- Ä°stersen kendisine soralım, buyurdular. Sizinle gitmeyi isterse, götürün. Para da istemem.

Adam kulaklarına inanamadı.
- Sahi mi?

- Evet. Ama beni tercih ederse, onu kimseye vermem, ona göre.
- Tamam, kabul ediyorum.

Zeydi çağırdılar, geldi.

Efendimiz aleyhisselam onları gösterip sordular:
- Ya Zeyd! Bunları tanıyor musun?
- Evet, tanıyorum.

- Kim bunlar?
- Åžu babam, ÅŸu da amcam.

- Seni almaya gelmiÅŸler. Ne diyorsun? Ä°ster onlarla git, istersen benimle kal.

Zeyd, iyice sokuldu Resulullah efendimize:
- Ölünceye kadar sizinle kalmak isterim ya Resulallah, dedi.

Adamlar şoktaydı.

Efendimiz aleyhisselam sordular:
- Ya Zeyd! Son sözün bu mu?
- Evet ya Resulallah. Bana göre hürriyet, size köle olmaktır.

Babası çok duygulanmıştı.
Resulullah efendimize teÅŸekkür edip döndü memleketine.

Sevinçli ve müsterih olarak.