Hazret-i Ömer “radıyallahü anh”, halifelik devrinde bile fakir olup, elinde avcunda para bulunmazdı pek.

Nitekim bir bayram gelmiÅŸti.
Eshabdan çokları, çocuklarına bayramlık yeni elbiseler almışken, o alamamıştı.

Bayram sabahı, arkadaÅŸları rengarenk yeni elbiseler içinde neÅŸeliyken, onun oÄŸlu mahzundu.

Çocuk bu üzüntüyle koÅŸtu babasına.
- Babacığım!
- Söyle evladım.

- Bana da yeni esvap alsana. Arkadaşlarıma hep alınmış.
- Alırım evladım, ama paramız yok.

Çocuk bu, anlamaz ki.
Bu menfi cevaptan daha bir mahzun oldu.
Yeni elbisesi olmadığı gibi, üstündeki elbise de yamalıydı.

Öbür çocuklar da bunu fark etmiÅŸ olmalı ki, etrafına toplanıp alaya aldılar zavallıyı.
Çocuk deÄŸil mi, çok gücüne gitti tabii.

Ağlayarak koştu yine babasına.

Hazret-i Ömer, niçin aÄŸladığını tahmin etmiÅŸti ama yine de sordu:
- OÄŸlum niçin aÄŸlıyorsun?
- Benimle alay ediyorlar babacığım.

- Niye alay ediyorlarmış bakayım?
- Elbisem yamalı diye.

Hazret-i Ömer de çok üzülmüÅŸtü.
Çaresiz beytülmal memurunu çağırdı huzuruna.

Durumu anlatıp rica etti:
- Bana, maaşıma mahsuben biraz avans verir misin?

İmzalı kağıt verirseniz

Memur şaşırdı:
- Bu ayki maaşınızı almadınız mı efendim?
- Aldım tabii. Ben, gelecek ayın maaşından istiyorum.

- Gelecek ayın maaşından mı dediniz?
- Evet.

- Bana imzalı bir kağıt verirseniz olur efendim, veririm.
- Tamam, nasıl bir kağıt istiyorsun?

- Bir ay daha yaşayacağınıza dair bir senet efendim. Bana, bu hususta bir imza verirseniz derhal takdim ederim avansınızı.
- Böyle bir imza veremem.

- Özür dilerim efendim. Ben de avans veremem öyleyse.

Halife, memuruna hak vermiÅŸ, hatta takdir etmiÅŸti bu hareketini.

Üzgün üzgün döndü oÄŸluna.
- Görüyorsun yavrum, memur amca para vermiyor. Verseydi, alırdım senin istediÄŸini.

Bunun üzerine çocuk kesti aÄŸlamayı.
Ama bu defa Halife ağlıyordu.