Mekke’de büyük bir kıtlık vaki olmuÅŸtu bir zaman.
Hali vakti yerinde olanları bile sarsmış, geçim darlığına düÅŸürmüÅŸtü herkesi.
Ebu Talip de büyük ölçüde almıştı payını.
Ebu Talip, Efendimiz aleyhisselamın amcası oluyordu,
hazret-i Ali’nin de “radıyallahü teâlâ anh” babası.
Merhamet deryası Efendimiz aleyhisselam, onu düÅŸünüyordu hep.
Zira Ebu Talibin nüfusu kalabalık, eli de dardı.
O sıkıntı çekerken rahat etmiyordu mübarek kalbi.
Bir şeyler yapmalı, onu kurtarmalıydı bu mihnetten.
Hiç olmazsa yükünü hafifletmeliydi biraz.
Ä°ÅŸte bu düÅŸünce içinde çıktı bir gün evinden.
Öbür amcasına gidip çaldı kapısını.
Hazret-i Abbas kapıya çıkınca Efendimiz aleyhisselamı gördü eÅŸikte.
- O, hoÅŸ geldin yeÄŸenim.
- HoÅŸ bulduk amca.
- Gel, buyur, içeri geçelim.
Girdiler.
HoÅŸbeÅŸten sonra Efendimiz aleyhisselam döndü hazret-i Abbasa:
- Mühim bir iÅŸ için geldim amcacığım.
- Hayırdır, ne işiymiş bu?
- Amcam Ebu Talip.
- Ne olmuÅŸ Ebu Talibe?
- Biliyorsun, amcam Ebu Talibin eli dar, nüfusu da kalabalık.
- Evet, biliyorum.
- Bu kıtlıktan çok muzdarip halde ÅŸu anda.
- Evet, ama ne yapabiliriz?
- Diyorum ki, çocuklarından birini sen alsan, birini de ben. Biz baksak onlara. Böylece biraz olsun hafifletmiÅŸ oluruz yükünü. Ne dersin?
Hazret-i Abbas gayet isabetli buldu bu teklifi.
- Olur tabii. Çok iyi düÅŸünmüÅŸsün. Kalk, hemen gidip halledelim bu iÅŸi.
Birlikte gidip, bu düÅŸüncelerini söylediler kendisine.
Ebu Talib çok duygulanmıştı:
- Beni düÅŸündüÄŸünüz için çok teÅŸekkür ederim, dedi.
Ve memnuniyetle döndü onlara:
- Madem öyle, Ukayl ile Talibi bana bırakın. DiÄŸer ikisini siz bilirsiniz.
DiÄŸer ikisi Cafer ile Ali idi “radıyallahü anhüm”.
Hazret-i Abbas, döndü Ebu Talibe:
- Caferi bana ver kardeÅŸim.
- Olur ya Abbas, peki.
Sonra Efendimiz aleyhisselam arzetti:
- Ali’yi de ben alayım amcacığım.
- Hayhay, onu da sen al yeÄŸenim.
Ebu Talip, derecesiz memnun olmuÅŸtu.
Minnettarlık duyguları içinde baktı onlara.
- Ne diyeceÄŸimi bilemiyorum. Beni çok sevindirdiniz, dedi.
Böylece hazret-i Ali, küçük yaşından itibaren Resulullah efendimizin yanında kaldı.
Onun terbiyesiyle büyüdü.
Onu örnek aldı kendisine.
On yaşına gelince de iman etti.
Çocuklardan ilk iman eden kiÅŸi olma ÅŸerefine kavuÅŸtu böylece.
|
