Davud-i Kayseri hazretleri "rahmetullahi aleyh", gençliÄŸinde memleketinden çıkıp ilim tahsiline gitti.

Mısır’da bir medrese bulup baÅŸladı okumaya.
Ancak eski talebeler kıskandı onu.

Hemen müderrise koÅŸup;
- Hocam, bu genç, ehil birine benzemiyor, dediler.

Ancak müderris umursamadı onları.
- Acele etmeyin. Anlarız ilerde, dedi.

Ve ona, su ikmali vazifesini verdi dergahta.
Her gün kuyudan su çekip, lazım olan yerleri dolduracaktı.

Olacak bu ya, daha ilk seferde ip koptu.
Kova düÅŸtü kuyu dibine.

Su ise çok aÅŸağılardaydı.
DiÄŸer talebelere gün doÄŸmuÅŸtu.

Bunu öÄŸrenince hemen müderrise koÅŸtular ve;
- İşte efendim, yapacağı buydu onun, dediler.

- Ne oldu çocuklar?
- Kovayı kuyuya düÅŸürdü. Hem de ilk seferde.

Kuyu başına geldiler.
Davud-i Kayseri, mahcup ve mahzundu.

Kırık kalble;
“Ya Rabbi, bana yardım et!” diye yalvardı içinden.

Ve “Ya Allah!” deyip uzattı elini.
Derinlerde olan kovayı alıp çıkardı dışarı.

DiÄŸer talebeler mi?
Mahcup olma sırası onlardaydı.
BaÅŸları önlerinde özür dilediler kendisinden.

Allah bir kulu severse…

Bir gün, sevdiÄŸi bir talebesine;
- Evladım, Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki ÅŸey verir, buyurdu. Birincisi, sevdiÄŸi bir kulunu ona tanıtır. Aynen Eshab-ı kirama Peygamber efendimiz aleyhisselamı tanıttığı gibi.

- Ä°kincisi hocam? dediler.
- İkincisi de Ona hayırlı bir iş nasip eder.

- Hayırlı iş nedir ki efendim?
- Peygamber efendimiz aleyhisselamın yaptığı iş.

Genç talebe biraz düÅŸündükten sonra sordu:
- Ä°slam’ı anlatmak mı hocam?

- Evet. Bu dünyada Allahü teâlânın dinine hizmet edenler ve Onun kullarının müÅŸküllerini çözenler, mahÅŸerde nurdan kürsülerde oturacaklar. Allahü teâlâ onlarla konuÅŸacak. Onlar için hesap ve azap korkusu yoktur.

Ve ekledi:
- Allahü teâlâ en zor iÅŸi, en güvendiÄŸine ve en çok sevdiÄŸine vermiÅŸtir.

Delikanlı;
- Peygamber efendimizi kastediyorsunuz herhalde efendim, dedi.
- Evet, Peygamber efendimiz ve Onun vârislerini.

- Vârisleri kim efendim?
- Peygamber efendimiz aleyhisselamın vârisleri, “Ehl-i sünnet alimleri”dir evladım. Dinimizi bozulmaktan korudukları gibi, kimse yanmasın, hiç kimse Cehenneme girmesin diye didindiler adeta. Canlarını mallarını istirahatlerini feda ettiler bu yolda.