Hak teâlâdan bir vahiy geldi Peygamber efendimiz aleyhisselama:
- Ey Habibim! Sana emrolunan ÅŸeyi açıkla, anlat! MüÅŸriklerin sözlerine aldırma!

Efendimiz aleyhisselam, bu emr-i ilahiyi alır almaz doÄŸruca Safa tepesine çıktı. Mekkelileri açıktan açığa davet edecekti Ä°slam’a.

Yüksekçe bir kayanın üzerine çıktı.
Ve mübarek parmaklarını kulaklarına koyup yüksek sesle nida etti:
- Ey KureyÅŸliler! Geliniz, toplanınız! Size mühim bir haberim var!

Bu sesi duyanlar, birer ikişer gelip toplandılar.
Az sonra büyük bir kalabalık oluÅŸmuÅŸtu.

Herkes merak içinde yanındakine soruyordu:
- Bu seslenen Muhammed deÄŸil mi?
- Evet O.

- Ne söyleyecek acaba?
- Ben de bilmiyorum.

Ve bir ses yükseldi:
- Ya Muhammed, ne var? Bizi neden topladın buraya?

Bütün gözler, Efendimiz aleyhisselama çevrildi o anda.
Kimseden çıt çıkmıyor, herkes ne diyeceÄŸini merakla bekliyordu ki, Allah’ın Resulü seslendi yine:

- Ey kavmim! Benden hiç yalan söz duydunuz mu?
- Duymadık, sen hiç yalan söylemezsin.

- Peki, ÅŸu dağın ardında düÅŸman var. Bu gece baskın yapacaklar desem, inanır mısınız?
- Elbet inanırız. Çünkü sen doÄŸru sözlüsün.

Bunun üzerine Efendimiz aleyhisselam;
- Ey insanlar! Ben, size Allah tarafından gönderilmiÅŸ bir Peygamberim. Allah birdir, ben de Onun Resulüyüm. Allah’tan baÅŸka ibadete layık kimse yoktur. Her canlıyı öldüren, dirilten yalnız Odur! diye seslendi.

Sonra sustu.
İşin tuhafı, oraya toplanan insanlar da susuyordu.

Derin bir sessizlik hakim olmuştu o kalabalığa.
Sanki ÅŸoka girmiÅŸlerdi.

Az önce, “Sen yalan söylemezsin, sen doÄŸru sözlüsün” dedikleri kiÅŸiye, ÅŸimdi sessizce dudak büküyorlardı.

Ebu Leheb de o kalabalığın arasındaydı.
Öfkeden gözleri dışarı fırlamış, ne yapacağını, ne söyleyeceÄŸini bilemez bir haldeydi.

KudurmuÅŸ gibiydi adeta.
Yerden irice bir taÅŸ alıp fırlattı Allah’ın Resulüne.

Bir taraftan da böÄŸürüyordu:
- Bizi bunun için mi topladın buraya?

Sonra o hınçla halka döndü ve;
- Sakın ha! Bunun sözüne inanmayın! dedi.

Ve birer ikişer dağıldı kalabalık.