Hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh” halife iken bir melik elçi göndermiÅŸti kendisine.

Elçi, Medine’ye gelince sordu birine:
- Halifenin sarayı nerdedir acaba?
- Ne sarayı. Onun sarayı yok ki.

- Peki nerde bulurum kendisini?
- O, bu saatte şehir dışındadır.

- Yanında bekçisi, muhafızı yok mudur?
- Hayır, yoktur öyle ÅŸeyler.

Elçi, aldığı cevaplarla hayretten hayrete düÅŸmüÅŸtü.
Halifeyi bulmak için çıktı sahraya.

Cihanın titrediÄŸi o haÅŸmetli hazret-i Ömer, kuru toprak üstünde uyuyordu bir kenarda.

Elçi, toprakta uyuyan çok heybetli birini görünce durdu.
“Halife bu olsa gerek”, diye geçirdi içinden.
Çok sevinmiÅŸti.

Kendi kendine;
“Åžark ve garpta milyonlarca insan bu zattan korkuyorlar. Kimsecikler yokken, ÅŸunu öldüreyim de bütün dünya rahata kavuÅŸsun” diye düÅŸündü.

İyice yaklaşıp kaldırdı kılıcını.
Tam vuracaktı ki, bir “Ejderha” çıktı yer altından.
Ve saldırdı üzerine.

O sırada uyandı Halife.
Elçiyi görünce sordu:
- Ne oluyor burada?

Elçi gördüÄŸü bu fevkalade ÅŸeylerden çok duygulanmıştı.
Kalbine hidayet nurları dolmaya başladı.

Görüp duyduklarını düÅŸünüp getirdi “Kelime-i ÅŸehadet”i.
Müslüman olmuÅŸtu.

BaÅŸ üstüne efendim

Bir gün de Medine’de kıtlık olmuÅŸ, Müslümanlar çok sıkıntıya düÅŸmüÅŸlerdi.
Halife, hizmetçisini çağırıp emretti:
- Benim deveyi kesip etlerini dağıt fakirlere!

Hizmetçi;
- BaÅŸ üstüne efendim, dedi.
Ve emri getirdi yerine.

Hizmetçi, etleri dağıttıktan sonra, etin iyi yerinden bir kiÅŸilik kebap yaptı ve getirip Halifenin önüne koydu.

Sordu hazret-i Ömer:
- Nedir bu?
- Sizin devenin etindendir efendim.

- Ä°yi de, niye bana getirdin?
- Tamamını dağıttım efendim. Bu da sizin hisseniz.

Halifenin yüz rengi deÄŸiÅŸti birden.
Hiddetle döndü hizmetçiye:

- Çabuk kaldır bunu önümden! Çoluk çocuk sahibi bir fakire götür ver!
- BaÅŸ üstüne efendim, dedi.

Biraz sonra gelip arzetti:
- Verdim efendim. Sizin için ne getireyim?
- Her gün getirdiÄŸinden!

Hizmetçi çıktı ve az sonra getirdi Halifenin her günkü yemeÄŸini.
Zeytinyağı, tuz, ekmek.